Δεν θυμάμαι ποτέ...Ποτέ δεν θυμάμαι...Κάποτε θα ξεχάσω...

Τα ξέχασα όλα αυτά, που διακοσμούν σαν παραινέσεις τα παιδικά μυαλά μας ,αυτά που υπερίπτανται του χρόνου και του χώρου...

Μα μετά τα θυμάμαι..

Τους ξέχασα όλους αυτού τους έρωτες που λύγισαν στο πάθος και στα θέλω τους σαν πυρωμένες λάμες που συγκρούονται σε μυστική μονομαχία και απλώς λυγίζουν και κόβονται σαν βούτυρο στο πρώτο χτύπημα.

Ποτέ δεν τους θυμάμαι..

Ξεχνώ συχνά τους λογαριασμούς του τηλεφώνου ,της ΔΕΗ,και μετά τους θυμάμαι όπως και τις ιστορίες που σου βρίσκονται τυχαία σαν τα ψιλά στην τσέπη σου και τελειώνουν με το που αγοράζεις εφημερίδα. Σαν όλες αυτές τις ιστορίες που έχουν συμβόλαιο με ημερομηνίες πληρωμών και λήξη..

Κάποτε τις θυμάσαι..

Δεν ξεχνάω ποτέ να αγοράζω τσιγάρα και αυτό με κάνει να θυμάμαι την αγάπη σου ,πόσο άπληστα μπορεί να ρουφηχθεί και μετά να αφήσει μια πικρίλα και μια απογοήτευση σαν κάποιον βαριά άρρωστο καπνιστή που δεν είχε το σθένος να το κόψει...

Μα μετά το ξεχνάω...

Θυμάμαι αρκετά τις κατηγορίες ότι έχω επιλεκτική μνήμη,και θυμάμαι ότι μ`αρέσει.

Δεν είναι δα και τόσο κακό..

Η μνήμη είναι κάτι που καλλιεργείται και η επανάληψη η αρχή της μάθησης αλλά βαρέθηκα τα θρανία και προτιμώ να θυμάμαι τα διαλείμματα..

Ώρες,ώρες δεν θυμάμαι τίποτα,και τίποτα δεν μου θυμίζει κάτι γιατί έτσι και αλλιώς όλες αυτές οι συσσωρευμένες μνήμες δεν είναι τίποτα άλλο από σκηνές μια ταινίας που διδάσκει το ακαταλόγιστο και το επιπόλαιο της ανθρώπινης ματαιοδοξίας..

Μόνο σε παρακαλώ μη μου θυμίζεις την μικρότητα,την πονηριά,την βλακεία και την υποκρισία...

Δεν θυμάμαι πόσες φορές αγαπηθήκαμε,πόσα φιλιά μετρούσαμε τα βράδια,πόσα σφηνάκια ήπιαμε,σε πόσα μέρη ταξιδέψαμε...

Προσπαθώ να ξεχάσω την γραμματική,το συντακτικό,τα μαθηματικά,την χημεία,τους ελέγχους,την λογική του ένα και ένα ίσον δύο..Αυτά θέλω να τα ξεχάσω...Μπορεί έτσι να ξαναθυμίθω την μαγεία. Αυτή που μας χαρίστηκε αλόγιστα κάποιες φορές και εμείς την ξοδεύαμε στον βωμό μιας επόμενης κίνησης...

Προσπαθώ να θυμηθώ κάθε μικρή λεπτομέρεια...

Μα δεν θυμάμαι τα λόγια μα μόνο τον τίτλο του τραγουδιού που ακούγαμε εκείνο το καλοκαίρι στην Μονεμβάσια κάτω απ`την πανσέληνο,εκείνο που σου αφιέρωσα με νόημα,κερνώντας κρυφά τον ντι τζέι ,και αφού μου είχες πει το πόσο πολύ μ`αγαπάς..

Δεν ήταν το...

"Υοu dont remember,i never forget"

Οι φίλοι μου...

Οι φίλοι μου είναι πολλοί και εκλεκτοί...Μα αρκετά περίεργοι στα μάτια των άλλων..
Οι φίλοι μου είναι μοντέλα που πίνουν νωχελικά το ποτό τους σε δερμάτινα καθίσματα, αδιάφοροι,κλεισμένοι στον εαυτό τους,χωρίς να σου δίνουν καμιά σημασία... Είναι αυτοί που σε κοιτούν παράξενα όταν θέλεις να τους ρωτήσεις το γιατί...

Είναι αυτοί που μέθυσαν τον Ερμή ένα απόγευμα .....

Είναι από αυτούς που εξαϋλώνονται στο φως κάθε πρωί..

Είναι αυτοί οι παλιοί που σύχναζαν στις στοές τις αγοράς ανάμεσα απ`τα πλήθη ακούγοντας τις ρητορείες των σοφιστών...

Είναι αυτοί που τους βλέπεις στους καθρέπτες σαν σκιές χωρίς νόημα....

Είναι ταξιδευτές που κινούνται σαν φωτεινές γραμμές σ`ατέλειωτα ταξίδια χωρίς νόημα..

Οι φίλοι μου είναι επαίτες της τελειότητας που κρύβετε σε ελάχιστες στιγμές μέσα στα χρονοτούνελ....

Ταξιδευτές που ξεγλιστρούν απ`τα τούνελ,και σαν έρχεται η νύχτα αλλάζουν μορφή ,χάνουν την φόρμα και την αίσθηση του ανθρώπου,και περνάνε με άνεση στο`ακατανόητο χωρίς φόβο..

Αυτοί που μόνοι ταξιδεύουν στις εθνικές οδούς χωρίς προορισμό..

Έχω πολλούς και καλούς φίλους,που μου χαρίζουν πάντα την μοναξιά όταν την αναζητώ και την πλησμονή της παρέας τους όταν την θέλω..

Είναι οι φίλοι μου,που το κάθε τι δικό τους γίνεται δικό μου και αντίστροφα σαν ένα μετείκασμα που επιμένει να υπάρχει στο απόλυτο σκοτάδι..

Πολλές φορές σαν φωτεινές κηλίδες που γεμίζουν παράξενα φωτογραφίες,

πολλές φορές σαν μια αίσθηση ότι δεν είσαι μόνος ποτέ...

Είναι οι φίλοι μου....

Υ.Γ.photo απ`τον Ιούλιο και μετά by me..

Φύγε,μόνο όταν δεν είσαι έτοιμος...

Ένα μπλαβωτό νικελένιο Rotterdam σε περίμενε μόλις ξύπνησες απ`τον βαθύ σου ύπνο..

Ήταν το δώρο μου μόλις σταμάτησες τις μηρυκαστικές αντιλήψεις που δεν σ`άφηναν να δεις την απλότητα..

Πριν βέβαια μια στάση στην Garda,στο Lugano...

Και το δέχτηκες με χαρά,μετά από τόσο καιρό διακοπές στην αντίληψη των πολλαπλών δυνατοτήτων και επιλογών της μια στιγμής,πάνω ακριβώς εκεί που έπαψες να ελπίζεις και να προσδοκάς σαν ένας οποιοσδήποτε μπαμπουίνος που περιμένει να τον ταΐσει ο δεσμοφύλακας του.

Αλλά προσοχή ποτέ στο Potsdam γιατί εκεί κλείνουν από καιρό σε καιρό μυστικές συμφωνίες..

Κάπως έτσι ταξιδεύω και συνταξιδεύω,χωρίς πρόγραμμα προσπαθώντας να κάνω πάντα μια έκπληξη σε μένα και στον συνταξιδιώτη μου. Μόλις ξεκίνησα τα πρώτα μου ταξίδια από 15 χρονών. Ποτέ με εισιτήρια προ αγορασμένα για καλύτερη τιμή,

ποτέ όταν οι άλλοι περιμένουν να φύγεις...

Σας διαβεβαιώνω πως δεν έχει καμία πλάκα.

Το ταξίδι πρέπει νά`ναι πάντα απρόβλεπτο,ακανόνιστο και χωρίς μοτίβο..

Κάθε φορά να παίζεις με το ρολόι "θα προλάβω το πλοίο η όχι??" στο παρατσάκ....

Και αυτό είναι κάτι που κανένας λογικός άνθρωπος δεν τ`αντέχει....

Όλοι κάνουν προγράμματα άλλωστε,ο καθένας για τους δικούς του λόγους,άλλοι για να επιβεβαιωθούν ,άλλοι για να αισθάνονται ασφαλείς ,

άλλοι απλώς για να απογοητευθούν..

Τα ταξίδια είναι όμως μόνο για τους γενναίους και γίνονται γιατί αυτά ξαφνικά σε καλούν,γιατί αυτά ΄σε βλέπουν από καιρό κρυφά και σε παρακολουθούν,βλέπουν την πρόοδο σου και όταν δουν ότι είσαι έτοιμος,σε φωνάζουν επιτακτικά και δυνατά..

"Ελα,ξεκίνα" με φωνή που δεν σηκώνει αμφισβήτηση,χωρίς να προλάβεις καν να μαζέψεις το σκορποχώρι σου,αφήνοντας 'όλα στην μέση και την βρύση στο μπάνιο να στάζει,πιάνοντας τον ίδιο σου το εαυτό στον ύπνο.

Να κοίτα ,...έφυγααα...

The secret..passage...

Μέσα σε όλον αυτόν, τον ορυμαγδό,

υπάρχει ένα μυστικό πέρασμα που το γνωρίζουν μόνο αυτοί οι λίγοι οι παλιοί ,
που έμειναν στην εποχή μας.

Και το διδάσκονταν παλιά ,σε άλλες εποχές,

φοιτώντας στα μυστικά κολέγια της Ατλαντίδας.

Μέσα από τους αιώνες πέρασε σαν μια καλά φυλαγμένη μυστική παράδοση,

από στόμα σε στόμα, κρυμμένο από συμβολισμούς και πολύπλοκους μυστικούς κώδικες σφραγισμένους με τις θυσίες όσων τόλμησαν να αφήσουν έστω και ένα υπονοούμενο για την ύπαρξή του.

Πλέον ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα, θυμόνται αυτό τον αρχαίο μυστικό κώδικα που οδηγεί στην μεγαλύτερη αποκάλυψη, της ίδιας της έννοιας της ζωής ,ανάμεσά μας.

Και βέβαια όχι...

Δεν είμαι εγώ αυτός που θα σας αποκαλύψει το μυστικό,

αν και κανένας όρκος δεν με βαραίνει πλέον

μια και οι συμμαθητές μου και οι δάσκαλοί μου,

αυτοί που φοιτούσαμε μαζί ,στα μυστικά κολέγια της Ατλαντίδας, έχουν εδώ και πολύ καιρό εγκαταλείψει αυτήν την σφαίρα ύπαρξης.

Δεν θα σας το αποκαλύψω, όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά επειδή απλώς και εγώ πλέον δεν θυμάμαι καθαρά τον μυστικό κώδικα που το καλύπτει.
Έχουν περάσει άλλωστε τόσες χιλιάδες χρόνια από τότε..

Αυτό που θα μπορούσα ευχαρίστως να σας πώ ,

όχι για να σας βοηθήσω, αλλά περισσότερο να σας προβληματίσω ,

είναι κάποια κομμάτια που θυμάμαι απ`τον αρχαίο κώδικα. που μην φανταστείτε ότι είναι κάποια ακατανόητη και δυσνόητη αρχαία γραφή ,αλλά μια απλή σειρά κινήσεων και σκέψεων που πρέπει να γίνουν με σωστό χρόνο και αλληλουχία,
προκειμένου να αποκτήσουν την διάσταση του κώδικα...
Ενός κώδικα που μας οδηγεί σε ένα μυστικό πέρασμα,
που αλλάζει την διάσταση της μίζερης ύπαρξής μας ,

και μας ανοίγει δρόμους φωτεινούς ,

μας μετουσιώνει σε ανθρώπους φωτεινούς και σοφούς,

μας αλλάζει την οπτική και μας περνάει σε άλλες σφαίρες ύπαρξης που δεν γνωρίζουμε,

και όλα αυτά, με αυτόν τον χιλιοκρυμμένο κώδικα που δυστυχώς

..μόνο κομμάτια απ τη αρχή του μένουν στο έρημο απ`την πολυκαιρία μυαλό μου.

Πάνω που τον είχα, την πιο μεγάλη ανάγκη ,

άλλωστε γιαυτό μας τον δίδαξαν ,

σε περίπτωση ανάγκης ,όταν όλα σου πάνε στραβά...

Θυμάμαι μόνο πως άρχιζε ,

σκέφτεσαι το ηλιοβασίλεμα ,

σηκώνεις το βλέμμα και ...χαμογελάς....

Στον ήλιο,στην ζωή,στον διπλανό σου...

Και έτσι και εγώ χαμογελάω....

Με τη ελπίδα να εμφανιστεί στο μυαλό μου η συνέχεια...

Η ...μήπως έφτανε μόνο αυτό???

Δρατtώμενος της ευκαιρίας ταύτης,αναφέρω....

Στις καρδιές των ηρώων
δεν υπάρχουν αμαρτίες και άλλα σκευάσματα..
Αυτοί οδεύουν μπροστά,
πρωτοπόροι ,
σ`άγνωστες θάλασσες δίχως στεριές,
γλιστράνε ανάμεσά μας σαν σκιές,
που κανείς δεν τις βλέπει,
σαν χάνονται σ`έρημα
και ανυπόστατα μέρη.
Στις καρδιές των ηρώων ,
δεν υπάρχουν ελπίδες
παρά μόνο μια βράση ,
που τους πάει σε απάτητα
και κρυφά μονοπάτια.
Μια λαχτάρα για απρόσμενες ,
καινούργιες λαχτάρες
που σε όνειρο είδανε
η τάχα είχαν ζήσει?
Στις καρδιές των ηρώων δεν υπάρχει η θλίψη ,
αυτήν την ξέχασαν,
σ`αραχνιασμένα συρτάρια,
να την βρουν οι υπόλοιποι
ψάχνοντας μια σφραγίδα,
την σφραγίδα που κάποτε
θα πάρουν στο χέρι
και με χνώτο ατσίγαρο
σιγά θα φυσήξουν,
και με αυτήν θα σφραγίσουν
την ληξιαρχική τους την πράξη.
Τις καρδιές των ηρώων κανείς δεν τις ορίζει
και απρόσιτες μένουν
στα μεγάλα τα πλήθη,
γιατί αυτοί δεν μιλούν
παρά μόνο σωπαίνουν
όταν άλλοι διαλαλούν τις μεγάλες τους νίκες..
Όι καρδιές των ηρώων διαβάζονται δύσκολα
μα καλύτερα έτσι,
τις γνωρίζεις αργότερα ,
να μιλάν απ`τις πράξεις
που από τύχη μαθαίνεις,
και συχνά τις διαβάζεις
σε λιθόστρωτα πλάτη
με επιγραφές που λαξεύσαμε
εμείς όλοι οι άλλοι

και συχνά τελειώνουν,

με βαρυσήμαντες ρήσεις...

Poesia sforzata dal freddo...

Allegro in un incubo fosforesente.

Tirato sopra dalla legge dellla gravita.

Ricordava di tutto,ma non voleva sapere niente di piu.Saluti di canoni se lo accompagniavanno nella sua entrata in vigore.

Toccato dal vento e del mare,gallegiava caminando cosi leggermente che quasi volava.

Ormai addestrato nelle grande vincite e perdite,rimaneva sereno sia nel splendore sia nel lucro.

E non chiedeva a se stesso nessuna domanda,sapendosi ormai la piu grande risposta;

ha dominato il nulla .

Aveva conquistato il vivere...

Ημουν εκεί....

Θέλαμε να παγιδέψουμε τον ήλιο και του στήσαμε καρτέρι.
Κινηθήκαμε λάθρα την ώρα που κοιμόταν και τον περιμέναμε.
Κρυμμένοι στο σκοτάδι.












Είχαμε από πολύ παλιά μια έχθρα αναμμένη μαζί του,από τόσο παλιά που κανείς πλέον δεν θυμόταν τον λόγο...
Και βρήκαμε αρωγό σ`αυτήν την τρέλλα τον ίδιο τον Ποσειδώνα.
Σκεφτήκαμε να τον παγιδεύσουμε σ`ενα μικρό καθρεφτάκι...

Με την κατάλληλη γωνία και τις μαγικές λέξεις δύναμης θα τον κλείναμε για πάντα μες το μικρό μας καθρεφτάκι,και θα του επιτρέπαμε να φωτίζει όποτε θα θέλαμε εμείς....

Αλλά τον υποτιμήσαμε....
Σηκώθηκε σε όλο του το μεγάλειο και μας άφησε άφωνους,μας μάγεψε με τις μαγικές του συγχωρδίες,μας ζάλισε με όλα του τα χρώματα,μας έδειξε την δύναμή του...

Ακόμα και ο ίδιος ο Ποσειδώνας δεν έκανε τίποτα,κάθισε άπραγος και μαγεμένος να λούζετε στην χάρη του...

Και όλη αυτή η αγάπη....
Όλη αυτή η αγάπη που νιώσαμε εκείνες τις στιγμές,όλο αυτό το κύμα αγάπης για τα πάντα ήταν αρκετό για να τα ξεχάσουμε όλα,την έχθρα την εκδίκηση,την μικρότητα,την λύπη,την ματαιότητα......

Μόνο μετά το καταλάβαμε,όταν πέρασε, πως μείναμε για πάντα εκεί,υπέροχα παγιδευμένοι σ`αυτήν την αυγή,ακίνητοι για πάντα .....
Και ήταν η σειρά του ήλιου να γελάει μαζί μας,σαν στοργικός γονιός που έπιασε στα πράσσα τα παιδιά του να βάζουν χέρι στο κρυμμένο βάζο με το γλυκό που ήταν κρυμμένο στο ντουλάπι....

To ατύχημα...

΄Είχα ένα θάλεγα ατύχημα που κανείς δεν μπορεί να μου εξηγήσει..
Αρχίζω να βλέπω τα πράγματα περίεργα,εντελώς αλλόκοτα μέσα στην κοινοτυπία τους.Έιναι εντελώς απίθανο ,αλλά συμβαίνει. Πάνω που οι μορφές που περικλείουν τα αντικείμενα τείνουν να σημάνουν την οριστική πεποίθηση ότι αυτό που βλέπω είναι κάτι γνωστό απ`το αρχείο καταγραφής εικόνων μου ξαφνικά αλλάζουν σχήμα ,αλλάζουν φίλτρα και βλέπω κάτι εντελώς διαφορετικό απ το σημείο....


Και πολύ φοβάμαι ότι βλέπω το σημαινόμενο...Γιατί μην νομίζετε ότι και οι προκαθορισμένες των πραγμάτων μορφές δεν είναι ένας δυνάστης και μια κατά συνθήκην καταπίεση που ανακαλύψαμε εμείς οι ίδιοι και επιβάλαμε με μαεστρία στους εαυτούς μας ....α, γιαυτό είμαι σίγουρος. Πάντα ήθελα να δω παραπέρα απ`τις οπτικές γωνίες που περιορίζουν την αντιληπτικότητα μας απ`το άπειρο στο ελάχιστο,και νομίζω ότι μετά από πολλούς κόπους τα κατάφερα,μόνο που τώρα πλέον αισθάνομαι λίγο παράξενα,λίγο αλλόκοτα.

Δεν ξέρω αν είναι ευτύχημα η ατύχημα,πάντως ομολογώ ότι είναι μια παράξενη εμπειρία που δεν λέει να μ`αφήσει ήσυχο..Και τα συμπτώματα είναι στα`αλήθεια παράξενα. Δεν είναι μόνο ότι τα γνώριμα πράγματα που βλέπω μετατρέπονται σε κάτι άλλο αλλά έχει αλλάξει και η ομιλία μου,γιαυτό άλλωστε γράφω. Να κοιτάξτε πως τα βλέπω τα πράγματα σε αυτές τις φωτογραφίες. Πιο πάνω είναι η πόλη της Αθήνας την νύχτα. Εδώ κάτω η πλατεία της Κέρκυρας μια ηλιόλουστη μέρα....

Κάτι δεν πάει καλά....Γιατί και οι φωτογραφίες που βγαίνουν δείχνουν πολλές φορές αυτό ακριβώς που βλέπω.

Η καλύτερη μου ώρα είναι στην δύση,τότε αισθάνομαι πιο καλά,σαν αν είμαι εγώ ,αυτός ο παλιός καλός εαυτός μου που έχω πεθύμησα αρκετά τον τελευταίο καιρό,αν και ομολογουμένως μου δημιουργούσε αρκετά προβλήματά με την περιορισμένη του οπτική,παραταύτα μου λείπει αρκετά. Και μου φαίνεται πως τον συναντώ κάποια ηλιοβασιλέματα σε όλη του την αίγλη αλλά με μιά εσάνς πολυφορεμένου...

Την δε νύχτα.....Την νύχτα τότε είμαι γεμάτος ζωή,πολύ δυνατός με βλέμμα που διαπερνά τοίχους,χώρες αποστάσεις,ναι τότε τα βλέπω όλα στην ουσία τους,σαν κύματα ενέργειας που γλιστρούν στο άπειρο και ξαναέρχονται να με αγγίξουν και να μου σημάνουν τις παραμικρές λεπτομέρειες για το κάθε τι,κύματα γνώσης και αισθαντικότητας που διαπερνούν το είναι μου και το γεμίζουν ενέργεια και γνώση...

Στα κλαμπ που γυρνώ χωρίς λόγο,απομονώνω τις λεπτομέρειες και τις αποχρώσεις τους με μια βούληση ωσάν αυτόνομη που ρυθμίζει αυτόματα την οπτική της κάθε κατάστασης και με περνά αυτοστιγμεί σε άλλους παράλληλους κόσμους γεμάτους χρώματα και μουσικές που πριν δεν υπήρχαν ,μα υπάρχουν και δεν τα βλέπουμε....

Έτσι σαν το νερό που διαποτίζει το σφουγγάρι κινούμαι αθόρυβα παντού γλιστρώ απ`την μια εικόνα στην άλλη,απ`το ένα φίλτρο στο άλλο και αν και προσπαθούσα να βρω έναν λόγο γιαυτό κατάλαβα ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος αλλά και ότι δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός αυτή η εναλλαγή..Κατάλαβα ότι είναι ένα στάδιο..

Είναι ένα στάδιο προς κάτι άλλο που δεν ξέρω που οδηγεί....

Αν δεν είναι τότε τα πράγματα μπορεί να είναι ίσως και άσχημα...

Πάντως έχω βρει ήδη μια δικαιολογία...

Όπως σας είπα .....είχα ένα ατύχημα........