Αέναο proccess...

Ανεπίδοτη έγκληση ,εστάλη.

Ανήρ δικαστικός επιμελητής ετών τριάντα σαν τα αργύρια προσμένει..

Κλητήριο θέσπισμα επιδώθει,

"Εν τω μηνί Αθύρ,όπως καλείσθε.."

Μάρτυρες ασθενείς,δικηγόροι με δανεικές εκφράσεις,

δικασταί βλοσυροί μεν, αλαφροΐσκιωτοι δε.

Ένορκοι η γειτονιά,όλοι με πάθη τυφλωμένο ι.

Ο φταίχτης, αυτός ο εξαποδός,

καθιστός μονολογεί..

"Μα να είναι αλήθεια τάχα πως έφταιξα,αφού αυτά τα κάνουν και άλλοι.."

"Ναι μα τι θά θελες να κάνουμε κάνουμε και εμείς,

αφού τον εαυτό σου,

με χαρά,

κατ έδωσες ,

νομίζω,

για να δω τα πρακτικά....

....Μεγάλη Τετάρτη..."

Και το σφυρί στην έδρα, με δύναμη χτυπάει...

ULTRA VIOLET LOVE (Ψάχνωντας την Νύχτα)

'Έφυγα ξανά,τίποτα δεν με σταμάταγε...

Στις παρυφές μιας νύχτας κουβαλώ μια μαύρη άσβεστη δίψα ..



Στα σταυροδρόμια που περνώ δεν υπάρχουν διλήματα. Τρεις θανατερές συγχορδίες σε fa μείζονα,στην σκέψη με σέρνουν μακρυά. Εκεί που δεν υπάρχουν όρια και στενωποί. Εκεί που τα όρια υπάρχουν για να καταργούνται. Με παρασέρνει η δίψα,το φεγγάρι η ομίχλη. Με οδηγεί η δύναμη. Αυτή δύναμη που κρύβετε μέσα μας και ξυπνά κάποιες νύχτες με πανσέληνο,κάποιες νύχτες που ανοίγουν τις πόρτες του αγνώστου,αυτές τις νύχτες που όλα είναι εφικτά,που σε κάνουν να λυσσομανάς και να ζεις σαν ξεκούρδιστο ρολόι σε άλλους χρόνους. Αυτές τις νύχτες που η ομίχλη γίνετε γέφυρα και πόρτα για την άλλη πλευρά ,την πλευρά που ποτέ δεν θα δεις όταν την περιμένεις...

Την νύχτα που η υγρασία της μουσκεύει τα παξιμάδια της καρδιάς σου και την κάνει να λειώνει,να γεμίζει γλύκα και μένος,να ψάχνει την ύψιστη πρόκληση,τον αέναο έρωτα. Αυτόν που σου ποτίζει με μικρές στάλες την καρδιά. Αυτόν που σε βρέχει και σε νοτίζει στην Σαχάρας του κόσμου. Αυτήν την νύχτα που σε καλεί να δεις τα πλάσματα της ,τις μυστικές της συγχορδίες,την μαγεία που ξέχασες και που όλοι σε μάθανε να αγνοείς..

Και αυτή η σελήνη που καλύπτει τα ηλεκτροφόρα σου καλώδια, γίνετε εμπόδιο μικρό και ασήμαντο,που σέρνε τε μπροστά σαν χλόη,που δεν μπορεί να σταματήσει αλλά προ οικονομεί μοίρες,σταθμούς,μπόρες,ταξίδια μακρινά και ονειρεμένα. Αυτή η Σελήνη γίνετε ο επόμενος σταθμός της μεθορίου χωρίς σταθμάρχες,τρένα και επιβάτες,παρά μόνο με δυο επιβάτες που αιώνια περιμένουν να ρθει η σειρά τους για αναχώρηση,που μάταια περιμένουν να συναντηθούν με όλους τους τύπου και την δόξα που αρμόζει σε τέτοιες συναντήσεις,αλλά κάθονται σε αντικριστές γραμμές..

Ξεγέλασα και αυτήν την νύχτα ,την κορόιδεψα ,της έκλεισα το μάτι και αυτή με αγνόησε παρμένη από το μεγαλείο της. Με βλέπει να στέκομαι τόσο μικρός που δεν μου δίνει σημασία. Και εγώ μικρό κακομαθημένο παιδί κλωθωγυρνώ στα σωθικά της να την κάνω να με νιώσει..Να με αισθανθεί,σαν αγάπη,σαν πόνο,σαν κλέφτη που θα της πάρω τα μεγάλα μυστικά.

Και τότε μόνο καθαρίζει,χωρίς αναβολές,χωρίς αναθυμιάσεις και υγρασίες και μου ανοίγει τον δρόμο..Τον δρόμο που τον ακολουθείς χωρίς αμφιβολία και χωρίς τέλος κανένα και που ανοίγει μυστικούς διαδρόμους που κρύβονται κάτω απ`τα χαλάκια μιας εξώπορτας..Εκέι που περνάς συνέχεια και που ποτέ δεν βλέπεις.

Μα προσοχή στις ψεύτικες ασέληνες σελήνες αυτές που φέγγουν από ζήλια,αυτές που φέγγουν για να σε γελάσουν...Μα τώρα πια τις έμαθες,τις γνώρισες και αυτές που δεν σου δώσανε τίποτα άλλο παρά χιλιόμετρα και μίλια,σε δρόμους που δεν μύριζαν,σε δρόμους που ράγισαν απ`το κενό,που έλιωναν απ`την ζέστη...

Και μες σ`αυτήν την έπαρση σελήνης που διαβαίνω,ο φόβος γίνετε δύναμη και η δύναμη φτερά που ανοίγονται με πόνο σε ωμοπλάτες,και τα φτερά λαχτάρα για το άγνωστο και δέος.

Δέος γι αυτά που αφήνω και έμαθα,δέος γι αυτά που θα δω και περιμένω ,δέος γιαυτό το μεγάλο μυστήριο του να υπάρχεις...

Μες τα μαγικά σου φώτα λουσμένη,με ζαλίζεις με κάνεις και χάνομαι,χάνομαι και βρίσκομαι,διαβαίνω την γέφυρα που στρώνεις χωρίς να παίρνω αποφάσεις ,αφήνομαι να με παρασύρει και αυτό το βράδυ σου ανήκω. Σου ανήκω σαν τρέλα που χτυπάει την φτιάξη μου με σαστιμάρα,σαν λάβα που σβήνει στην αγκαλιά της θάλασσας,σου ανήκω και σου δίνομαι. Πάρε με μαζί σου..
Γιατί έχω δει πλέον που φυτρώνει η αγάπη,μέσα σε βράχους που σχίζει στα δύο σαν ανθίσει,μέσα σε ερήμους που ποτίζει και τις κάνει πεδιάδες,μέσα στα πιο αλλόκοτα και μακρινά σημεία. Την είδα για λίγο την αγάπη σαν Εντελβαις που περιμένει να το κόψεις η να χαθείς. Την είδα την αγάπη και την μαγεία και μέσα σ`αυτήν την νύχτα που με κάλεσε και δεν μ`άφησε να κοιμηθώ..Την είδα σ`αυτό το μικρό παράθυρο που έφεγγε μέσα στο απόλυτο σκοτάδι..Θέλω να ξεχάσω την αγάπη των ανθρώπων,αυτή την μικρή την τιποτένια,την ψευδεπίγραφη που δρα απ`απλή επαγωγή..Θέλω αυτήν την μυστική,την υπερυθρή που υπάρχει μόνο για λίγα μάτια,που κυλάει αναμεσά μας και δεν την βλέπουμε δεν την αγγίζουμε,δεν την γνωρίζουμε γιατί κανένας δεν μας έμαθε πως να την βρούμε....

Μα η μέρα έρχεται ξανά και δεν μ`αφήνει άλλο μαζί σου. Με τραβάει πίσω ξανά στον κόσμο και με λυτρώνει για ακόμα μια φορά απ`το μεθύσι,από αυτήν την μαύρη δίψα....

Έρχεται πάλι ο ήλιος και το φως για να μου κάψει τα φτερά ,να με ξυπνήσει,να με γεμίσει ερωτήματα και απορίες..

Έρχεται πάλι η μέρα αλλά ευτυχώς θυμάμαι,θυμάμαι τα πάντα με όλες τους τις λεπτομέρειες,και δεν ξεχνώ..Ξέρω ότι θα ξαναβρεθούμε και πάλι. Ξέρω ότι θα συναντηθούμε πάλι πάνω στην γέφυρα και με σένα συντροφιά θα περπατήσω σ`αυτά τα μέρη τα μαγικά που μου έμαθες να περπατώ πετώντας..Θυμάμαι ακόμα τις φωνές που μας συνόδευαν

"Ανθίστε,τρελαθείτε ,γίνετε ανυπάκουοι,ανθίστε και σκίστε τις πέτρες,γεμίστε τις ερήμους.

Ανθίστε...

Άνθίστε..."

΄Οταν θαμπώνει η νύχτα..

Μην κρύβεσαι άλλο.

Σε περιμένω εδώ.

Εδώ που ενώνεται η γη,η θάλασσα και ο ουρανός.

Εδώ στο φως της ημέρας να φανείς,ολόφωτη στο μεγαλείο σου όλο,

χωρίς αναστολές,χωρίς υπαινιγμούς,χωρίς ονόματα.

Γυμνή στην άσβεστη αλήθεια σου,να λάμπεις,

πάλσαρ φωτεινό,πυρσός,άναρχο πυροτέχνημα,

χωρίς δισταγμούς και αμφιβολίες.

Σε θέλω εδώ, τώρα, σαν ουρανό χωρίς σύννεφα και μετεωρολογικά δελτία,

χωρίς κουρτίνες και παιχνιδάκια,να σταθείς μπροστά μου σε όλο σου το κλέος,

και να μην απορήσεις για την σαστιμάρα μου,ξέρεις ότι περιμένω χρόνια και με εγκαταλείπει η πίστη μου.

Να μην σαστίσεις απ`την έκπληξη μου σαν φανείς,

να συνεχίσεις να λάμπεις,σαν θεός,σαν στιχουργός πυρφόρου έρωτα.

Έτσι σε θέλω.

Μα εσύ όταν θαμπώνει η νύχτα,μικρή σπίθα από κεράκι,

κρύβεσαι μαζί της.....

Εγκαιροφλεγείς στιχοπλοκίες.

Διαγουμίζεις τις λέξεις ,με ευκολία μεγάλη,

συχνά αντιστρέφεις ,το μαύρο σε άσπρο,

διασπαθίζεις με βιάση, πολύπλοκες έννοιες,

δολοπλοκίες υφαίνεις ,με τελίτσες και κόμματα.

Συχνά περιγράφεις ,ιστορίες κάποιων τρίτων,

μα απλά κανακεύεις ,κρυφές ματαιοδοξίες

και όταν υποκύπτεις ,χαρίζεις παρρησίας

καλότεχνων στίχων ,πλεγμένων με θέλξη.

Στα καλά σου συχνάζεις στα στέκια ζωγράφων

στις μαύρες σου ,αρχίζεις πολιτικές συζητήσεις

και στις γκρίζες τις ώρες σου ,πικρόχολα γράφεις

κάμποσα γράμματα, χωρίς παραλήπτες...

Θυμάμαι που κοίταγες τις άδειες σελίδες,

τότε που μάθαινες,τον λόγο να δράττεις.

Κρυφά σαν μου σφύριξες το mondus operandi....

"Στοιχίζω τις λέξεις σαν στρατιωτάκια,ανάλογα με το βάρος και το ύψος τους.

Αρχίζω μια μια να τις σκαλίζω και να τις ελαφραίνω απ`τα περιττά τους βάρη.

Μετά τις βάζω στην μπρίζα να φορτίσουν,και μετά τις σφηνώνω την μια μες`την άλλη,αλλά δεν φτιάχνω ενα απλό φράγμα,φτιάχνω ένα ηλεκτροφόρο κάστρο,να μην μπεί κανένας χωρίς κίνδυνο χωρίς ρίσκο,αλλοιώνω με επιμέλεια το νόημα των φράσεων που τόση κούραση είχε για να το γευτώ.

Και κάπως έτσι φτιάχνω ένα ποίημα."

Tαξίδια...

Να μην ρωτάς τον δρόμο ποτέ..

Κανείς δεν μένει σε άραχνα σπίτια που ραγίζουν απ`την λήθη.

Προχώρα μπροστά,

ανέμελο γινάτι που ποτέ δεν φοβάται τα εμπόδια και τις μυστικές τους διαβάσεις.

Και όπως κυκλώνουμε και οι δυο την Υδρόγειο,δεν θα λαθέψεις ξανά..

Τι μικροί οδοιπόροι!!!

Μεσημβρινούς και ώρες σαν διασχίζαμε,

τώρα, ξανά απ`την αρχή,

τόσο δρόμο που κάναμε,

μαζί περπατάμε.
Η θημωνιά της καρδιάς σου,

έχει μαζέψει μέσα βαθιά στην θαλπωρή της ,

τα πιο ώριμα στάχυα.

Και στους γλουτούς σου ανάμεσα

,μυστική θυμηδία αναδύεται,

σπέρνοντας μυρωδιές φυλακτά,που ρεμβάζουν ανέμελα,

σε βραδιές που κρυβόντουσαν πίσω από σένα...
Ανύπαρκτα ρυάκια

λαξεύουν τον δρόμο μας και παράγουν υποσχέσεις

για υπόγεια ρεύματα που θα φέρουν ζωή

σε σκασμένα χωράφια,

και εγώ μονάχος ,

υπαρκτός αναβάτης του χρόνου,

αλληθωρίζω επίτηδες μπροστά στις διαβάσεις

που καταλάθος σε διάλεξαν,

καθώς ξεστρατούσες..