Tαξίδια...

Να μην ρωτάς τον δρόμο ποτέ..

Κανείς δεν μένει σε άραχνα σπίτια που ραγίζουν απ`την λήθη.

Προχώρα μπροστά,

ανέμελο γινάτι που ποτέ δεν φοβάται τα εμπόδια και τις μυστικές τους διαβάσεις.

Και όπως κυκλώνουμε και οι δυο την Υδρόγειο,δεν θα λαθέψεις ξανά..

Τι μικροί οδοιπόροι!!!

Μεσημβρινούς και ώρες σαν διασχίζαμε,

τώρα, ξανά απ`την αρχή,

τόσο δρόμο που κάναμε,

μαζί περπατάμε.
Η θημωνιά της καρδιάς σου,

έχει μαζέψει μέσα βαθιά στην θαλπωρή της ,

τα πιο ώριμα στάχυα.

Και στους γλουτούς σου ανάμεσα

,μυστική θυμηδία αναδύεται,

σπέρνοντας μυρωδιές φυλακτά,που ρεμβάζουν ανέμελα,

σε βραδιές που κρυβόντουσαν πίσω από σένα...
Ανύπαρκτα ρυάκια

λαξεύουν τον δρόμο μας και παράγουν υποσχέσεις

για υπόγεια ρεύματα που θα φέρουν ζωή

σε σκασμένα χωράφια,

και εγώ μονάχος ,

υπαρκτός αναβάτης του χρόνου,

αλληθωρίζω επίτηδες μπροστά στις διαβάσεις

που καταλάθος σε διάλεξαν,

καθώς ξεστρατούσες..