Τρίτη 13 Απριλίου 2010

Η υποξία ενός ανερμάτιστου εγώ.


Οι μπλε μικρές κηλίδες αναδύονται σιγά...
Σαν τις σκέψεις και αυτές,στην αρχή σιγά σιγά ,μέχρι να μωβήσουν...
"Εγώ Ειμί",βροντοφωνάζει για να εισακουστεί παρά αυτού...
"Και αυτό το ξέρω,διότι σκέπτομαι" ,επαναλαμβάνει μονήρης και εριστικός...
" Άρα υπάρχω", συνεχίζει..Και καβαλάει το πεζοδρόμιο..
"Άρα υπάρχει και το πεζοδρόμιο",σκέπτεται...
Μετά το ρωτάει δυνατά..."Υπάρχεις?".
Το πεζοδρόμιο δεν του απαντά.
"Μα πως να υπάρχει?",συλλογίζεται,"αφού Δεν σκέφτεται..."
Ως συνήθως παρασύρεται στις σκέψεις του,έχει μάθει από μικρός να σκέπτεται πολύ για να υπάρχει περισσότερο από τους άλλους,καθότι αφού υπάρχεις όσο σκέφτεσαι,πως θα υπάρξεις περισσότερο?
Γίνεται με το πέρας του χρόνου περισσότερο χαμένος στους συλλογισμούς του..
Όλα είναι πλέον ένα μαθηματικό και διανοητικό πρόβλημα..
Και σκέφτεται πλέον για τα πάντα,δεν αφήνει τίποτα να μην το σκεφτεί,ακόμα και οι πιο παράξενες σκέψεις είναι καλοδεχούμενες,τουναντίον τις προκαλεί γιατί έτσι θα μεγαλώσει η ίδια του η ύπαρξη,και περνάει ο χρόνος...αλλά και αυτό το σκέπτεται και το γνωρίζει,άρα δεν τον νοιάζει.
Δεν σκέπτεται μόνο όταν περνάει τον δρόμο ,γιατί μια φορά κόντεψε να τον πατήσει αυτοκίνητο,οπότε το σκέφτηκε ,και αποφάσισε να μην σκέπτεται όταν περνάει τους δρόμους..
Σκέπτεται πολύ και δυνατά,σε βαθμό που τον πονάει το μυαλό του..
Αλλά η βασική του σκέψη είναι πάντα αυτή..
"Εγώ ειμί"
και λύνει όλα τα προβλήματα με αυτόν τον τρόπο,με την σκέψη.
Όλα τα αντιμετωπίζει με την σκέψη.
Βέβαια μεταξύ μας,νομίζει ότι τα αντιμετωπίζει,καθότι η απορρόφηση από την σκέψη δημιουργεί μια τάση για καταστολή της δράσης,και πολλές φορές οι λεπτομέρειες των προβλημάτων που εστιάζει τον αποπροσανατολίζουν από την ουσία του προβλήματος,αλλά και αυτό με την σειρά είναι μια άλλη σκέψη.
..Χμμμμ...
Μετά σκέφτηκε ότι και όλοι αυτοί οι άλλοι σκέφτονται,ναι, όλοι αυτοί που τον περικύκλωναν,και μετά με μια δυσφορία αναρωτήθηκε αν σκέφτονται και αυτοί οι άλλοι πιο καλά και πιο πολύ από αυτόν,και αυτή η σκέψη ομολογουμένως δεν του άρεσε καθόλου...
"Άραγε τι να σκέφτονται?"
Και αφού περάσαν χρόνια να κατανοήσει την σκέψη και των άλλων,παρατήρησε το βασικό μοντέλο και πηγή της σκέψης και των άλλων..
Αυτό το "Εγώ ειμί"..
Και με την ανακάλυψη αυτού του κοινότοπου μοντέλου,είχαν ήδη περάσει αρκετά χρόνια σκέψης,πήγε στο διπλανό μπαρ,ήπιε 4 ποτήρια ουίσκι και αφού ζαλίστηκε αρκετά πήγε σπίτι,ξάπλωσε και αποφάσισε να κοιτάει για το υπόλοιπο το ταβάνι...

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

At the unbearable point beside trust....

While you were in the magnificent sight of conflict,as collateral damage...

At the irrevocable point beyond any reasonable doubt...

In the unbearable situation where trust is reversing to knowledge..

At the edge of humans vanity...

You found me there, but just for a while...



As a refrain of a song,

In the abscense of abscenses..

In a sparkling glance of inspiration,

and as the sum of all inconviniences..

You had already found me, but just for a while...

But you will never find me where you have just sat,

lazing there,

.... at the point beside trust...

Τρίτη 6 Απριλίου 2010

Αθέμιτος ανταγωνισμός...

Εδώ και καιρό σκαρφίζομαι στο μυαλό μου συγγραφικά παιχνιδίσματα.Φταίει το κλίμα και αυτή η ανακατωσούρα που γεννάει ζοφερές ιστορίες με γκόλεμ και οράματα,παρακρούσεις και εκφάνσεις διεστραμμένων μυαλών που γίνονται πραγματικότητες σε ρυθμούς ΑcDc...
Αλλά μια λαχτάρα μεγάλη που γεννιέται κάθε μέρα μέσα μου και σκάει κάθε βράδυ είναι αυτή που με στοιχειώνει τα τελευταία χρόνια....
Θέλω να γράψω ένα βιβλίο,αλλά όπως κάθε ματαιόδοξος δεν θέλω ένα οποιοδήποτε βιβλίο με μια οποιοδήποτε ιστορία..
Θέλω κάτι που θα ταράξει τα νερά...
Θέλω να σκεφτώ ένα..απαίσιο βιβλίο.
Ένα λιβελογράφημα,'ένα αίσχος για την ανθρωπότητα...
Θέλω να σκεφτώ το πιο εμετικό βιβλίο που γράφτηκε ποτέ,όπου όλοι οι ήρωες του είναι πουλημένοι,εξαθλιωμένοι ψεύτες,απατεώνες της χειρότερης υποστάθμης...
Θέλω ένα βιβλίο που όποιος θα τόλμαγε να το διαβάσει , θα ξέρναγε απ`την πρώτη γραμμή,να έμενε άφωνος από την αναίδεια και την μιαρότητα της σκέψης του..
Μια ωδή στην υπέλιξη του ανθρωπίνου είδους,φτιαγμένο από ψεύτες,ρουφιάνους ,σήριαλ κίλερ που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η πάρτη τους και δεν διστάζουν να καταστρέψουν ,να κοροϊδέψουν,να ληστέψουν τον διπλανό τους υπακούοντας μόνο στα ένστικτά τους...
Θέλω και προσπαθώ να γράψω ένα τραχύ βιβλίο που να ψεύδεται ασύστολα από την πρώτη γραμμή,να είναι βλάστημο και να αιτιολογεί τις πράξεις των ηρώων του με σαθρά επιχειρήματα..
Ήθελα εδώ και καιρό να τ`αρχίσω,
και έφαγε πολύ ενέργεια απ`την σκέψη μου,
αλλά πως θα τα καταφέρω όταν η τηλεόραση ανεβάζει τον πήχη ,
τόσο μα τόσο ψηλά?

Σάββατο 3 Απριλίου 2010

Oι ηλίθιοι υποφέρουν καλύτερα.....

Έμειναν και οι ίδιοι έκπληκτοι....Κανείς δεν πίστευε ότι θα φερόντουσαν με αυτόν τον τρόπο΄
σε έναν ολόκληρο λαό και κανείς δεν θα τόλμαγε να αρθρώσει κουβέντα.Το μακρόχρονο πείραμα όχι μόνο είχε πετύχει αλλά η επιτυχία του ήταν πέρα για πέρα ολοκληρωτική...Μεγάλος ψυχολόγος ο Pavloff..
Το σχέδιο είχε ξεκινήσει εδώ και πολλά χρόνια και κανείς δεν περίμενε από την ομάδα να έχει τόση μεγάλη επιτυχία.Βέβαια οι μυστικοί τους σύμβουλοι τους είχαν περιγράψει από την αρχή τα στάδια και το αποτέλεσμα αλλά κανείς δεν περίμενε και από τους ίδιους μια τέτοια εξέλιξη...Το τελικό στάδιο ήταν αυτό..Η τελική πρόκληση, αυτό θα έδινε σε όλους την δυνατότητα να δούν κατα πόσο τα υποκείμενα θα αντιδρούσαν η θα υπέμεναν και αυτή την ύστατη δοκιμασία και υποτίμηση της νοημοσύνης..
Το κόλπο είχε στηθεί καλά επικοινωνιακά,όλοι οι ειδικοί θα συμφωνούσαν ότι δεν υπάρχει άλλη λύση παρά η γενικευμένη ανέχεια και ο αποθησαυρισμός των υποκειμένων από την ατομική τους περιούσία εν ονόματι ενός γενικού καλού και της ίδιας της κρατικής οντότητας..Όλοι θα έπρεπε να δουλέυουν ακόμα περισσότερο για ακόμα λιγότερα,παραδομένοι στον κρατικό μόρφωμα που είχε μεταλλαχθεί πλέον σε τέτοιο βαθμό απο την "παρέα" τα τελευταία χρόνια ώστε σε τίποτα να μην θυμίζει τον σκοπό για τον οποίο δημιούργήθηκε το κράτος..Αλλά έτσι γίνεται όταν εναποθέτεις την περιουσία σου και τον μόχθο σου σαν βλάκας και χωρίς καμμία ασφαλιστική δικλείδα στον οποιονδήποτε...
Έτσι όλα είχαν ετοιμασθεί για την τελευταία πρόκληση.Τα μέτρα θα ανακοινώνονταν αργά και προεπισκοπικά ώστε να μπορούν να βολιδοσκοπηθούν οι διαθέσεις,σε περίπτωση που θα υπήρχαν αντιδράσεις θα υπήρχε πάντα ο ελιγμός της οπισθοχώρησης από τις αρχικές θέσεις και δηλώσεις..Αν βέβαια υπήρχαν αντιδράσεις...Οι ψυχολόγοι είχαν αποφανθεί ότι πρώτα θα διοχετεύονταν μαζική "νοβοκαίνη",ώστε να "μουδιάσουν" αρκετά τα υποκείμενα,μετά μια "έσανς" φόβου και τέλος η κοινή παραδοχή από τους ειδικούς περί της αναγκαιότητας της λήψης των μέτρων....
Έτσι και έγινε,εκτός από άναρθρες ασυντόνιστες μουδιασμένες κραυγές δεν ακούστηκε τίποτα...'Ολα εξελίχθηκαν φυσιολογικά..Πολλοί μάλιστα από τα υποκείμενα αισθάνθηκαν και ενοχές για το ατόπημα να μην εμπιστευθούν την περιουσία τους στο "κράτος" το οποίο έτσι και αλλιώς τους φρόντιζε κατάλληλα...
Και ουδείς δεν πρόλαβε να αρθρώσει λέξη...
Παρά μόνο κάτι βαρυγκόμιες ακούστηκαν που εκτονώθηκαν σποραδικά,στα πάνελ της τηλεόρασης...

Μια ευχή σαν ένα ακόμα σλόγκαν,θα πειράξει...


Σε αυτή την εποχή που ο χρόνος τρέχει παραχρήμα και η ιστορία έγινε αστερίσκος στις υποσημειώσεις των ταμπλόιντς...

Στον χωροχρόνο αυτό που παγιδεύσαμε χαρές και ελπίδες,

σ`αυτό το μερτικό του αιώνα που χτίσαμε με την αποπομπή του ήθους απ`τις ευχές μας.

Ας ευχηθούμε ακόμα μια φορά τιμώντας τα`αυτονόητα που απλώς υφέρπουν σαν ανάμνηση παιδιού μέσα σε κρίση πυρετού.

Και ας ευχηθούμε σωστά,κοιτάζοντας στα μάτια τις ευχές μας....

Παρασκευή 2 Απριλίου 2010

La tendenza dei fiumi rovesciati...


Varie e ambie onde,
saluti che gallegianno,
non ce un altro fiume..
Ma nottando la,nelle aque profonde di te,ho trovato la verita...