Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

My personal Guadanamo...(Το προσωπικό μου Γκουαντανάμο..)

Πλέον είμαι δυνατός...
Πήρε χρόνια πολλά αλλά τα κατάφερα...
Έκανα χρόνια πολλά να φτιάξω αυτή την φυλακή,αυτή την σαρκοφάγο που κλειδώνει από μέσα..Αυτή που τρώει κάθε θετική ενέργεια και τρέφεται από το ζωντανό μου πτώμα..
Αυτή που χτίζεται με κόπο από τις λανθασμένες προσδοκίες,τα λάθος όνειρα,τους λάθος φόβους,τις κακές ελπίδες,τον φθόνο,το μίσος...
Την έκτισα με κόπο και όλοι σας με βοηθήσατε σε αυτό.
Μου χαρίσατε τις προκαταλήψεις σας,μου επιβάλλεται με δόλο τα στερεότυπα σας. Με καλλιεργήσαμε σαν άγονο χωράφι,φυτεύοντας τα υβρίδια του φθόνου,του μίσους και της αλαζονείας...
Με κάνατε ανταγωνιστικό,μου δείξατε πως να σας χειραγωγώ,πως να κερδοσκοπήσω πάνω στην άγνοια σας,και κερδοσκοπήσατε πάνω στην άγνοιά μου...
Με κάνατε ένα τέλειο μικρό κομμάτι και ανάκλαση της κοινωνίας,μια μικρογραφία σε καθρέφτισμα
Μου χαρίσατε τα μιμίδια σας απλόχερα,αυτή ήταν και η μόνη σας γενναιοδωρία άλλωστε.
Εντοπίσατε όλες τις αδυναμίες μου,το ξέρω ότι δεν σας αρέσουν οι αδυναμίες και δεν έχετε καμιά ανοχή σε αυτές,βρήκατε και την παραμικρή αμυχή και αφού την καυτηριάσατε,μου υποδείξατε με περισσή σπουδή,πως να τις εξαλείψω,πως να εξαλείψω κάθε συναίσθημα,πως να τις καλύψω και να τις ατσαλώσω.
Μου δώσατε την ευκαιρία να εκπαιδευτώ μέσα στο σύστημά σας και με αναγκάσατε να φτιάξω αυτήν την πανοπλία που τώρα είναι η φυλακή μου αλλά και η καταδίκη σας συνάμα.
Μόνο μην απορείτε που σας παγιδεύω με τα μέσα σας,μην απορείτε που στρέφω τα όπλα σας εναντίον σας,είναι φυσική απόρια.Είμαι πλέον δυνατός και άλλωστε επισκοπώντας τις αδυναμίες μου έμαθα να εντοπίζω και τις δικές σας...
Τώρα να είμαι αλώβητος στην φυλακή μου,δεν με ακουμπάει κανείς σας. Το ξέρω ότι είμαι φυλακισμένος αλλά και εσείς....φυλακισμένοι δεν είσαστε?
Μόνο που η δική μου φυλακή έχει πιο ψηλά τοίχοι,είναι πιο μοναχική,πιο απάνθρωπη,πιο αυστηρή,δεν έχει ίχνος φαρισαϊκής καλοσύνης,καμιά υποκριτική ανοχή σαν τις δικές σας τις "politicaly correct".Είναι αυστηρά για έναν. Αυτό δεν θέλατε άλλωστε?
Να φυλακίσετε τον καθέναν στις αλυσίδες του μυαλού του...Ο καθένας να κατασκευάσει την δική του φυλακή.
Αλλά αυτό ακριβώς είναι και η αδυναμία σας,γιατί οι κανόνες που γεννούν αυτές οι φυλακές είναι αυτόνομοι,και από αυτήν την παραδοξότητα θα ξεκινήσει το δομικό πρόβλημα των θεωριών σας..
Ξέρετε άλλωστε ότι όλοι έχουν κρυμμένο κάπου το κλειδί,αυτό δεν τους κρύβεται καλά τόσο καιρό?
Άλλωστε αυτό κάνω και εγώ και κάθε βράδυ σας υπονομεύω,και την άλλη μέρα ξανακλείνομαι προτού με υπονομεύσεται...
Εσείς δεν κατασκευάσετε άλλωστε και υποθάλψατε τους σημερινούς εγκληματίες?
Εσείς δεν κατασκευάζατε αυτούς που σήμερα σας περικυκλώνουν και σας φτύνουν??
Εσείς δεν πλουτίσατε από τους βλάκες που εκπαιδεύσατε?
Εσείς δεν επωφεληθήκατε από την αδιαφορία τους?
Εσείς δεν κραδαίνατε σαν λάβαρο την αδικία και τον νόμο της ζούγκλας?
Εσείς δεν φτιάξατε την φυλακή σας και κάνατε την ασυλία σας προαύλιο?
Αλλά έρχεται η μέρα που θα ανακαλύψουν όλοι το κλειδάκι του κελιού τους κάτω απ`το χαλά κι,γιατί πάντα υπήρχε και ξέρετε τι θα γίνει?
Θα ξεχυθούν...Και τότε?
Νομίζεται ότι θα σωθείτε από την οργή?
Είσαστε εντέλει άπειροι και πρωτάρηδες,δεν ξέρετε τι να κάνετε και σαστίζετε..
σας μείναν μερικά τελευταία σπασμωδικά τρικ και το νιώθετε..
Αν τε κλείστε ακόμα λίγο τις πόρτες της δικής σας φυλακής,και κλείστηκε μέσα στα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις σας,κλειστή τε μέσα στην πάρτη σας σε αυτή την χρυσή φυλακή που φτιάξατε με όλες τις ανέσεις,το ξέρω πως το δικό μου Γκουαντανάμο είναι πιο μικρό και ταπεινό,αλλά κρατώ το κλειδί του κρυφά στο μανίκι...Εσείς??

Υ.Γ.
Υγιής είναι μια κοινωνία που για κάθε νέα φυλακή που κατασκευάζει καταργεί δύο παλιές...

Κυριακή 23 Μαΐου 2010

Η σεπτή ηρεμία μιας έμπνευσης,σαν αποκούμπι της αγνής γοητείας μιας σκοτοδίνης..

ΤΟ ΠΛΑΊΣΙΟ

Στις πληγές των ονείρων σου τσαλαβουτούν,ξεκούρδιστοι πολιτικοί παραληρούν
Σαν ιερείς του δέους,λατρεύσαντες τον φόβο σαν θεό τους..
Την ανεπάρκεια σερβίρουν σαν μνημόσυνο ,που λοιδορεί τα ακόμα αγέννητα τους θύματα.
Χαμένοι στην παράκρουση μιας ιστορίας που λαθεύει στοχεύοντας στην απουσία οραμάτων,στην γέννηση εφιαλτών από επιλήσμονες ανονείρευτους,στην ανάδειξή της αποστράγγισης ανθρωπιάς σε ιστορική αναγκαιότητα..

ΤΟ ΥΠΟΚΕΊΜΕΝΟ

Σε παραλληλένθετες οδούς ρωτάς,εκεί που χορταίνει ο νους από συγκρούσεις,μέσα στην γοητεία της αντίθεσης, με δόλο αναμονής χειμάζεις.
Μπρος στην επίπληξη μιας μοίρας,χορταίνεις διαγουμίζωντας αντιφάσεις,αυτές που προσδοκούν να προσπελάσεις το ένα μοιραίο ύστερα απ`το άλλο σαν φανεί..
Στην αναμέτρηση μιας βιάσης με των άλλων, αντιλαλούν κομμένες λαμαρίνες κρίματα σαν πέφτουν μέσ` στην κάμινο της φτιάξης,και μια αέναη ροή δημιουργίας σε τραβάει ,από την λάβα τους ένα άγαλμα καινούργιο να αντιτάξεις.
Και οι νόμοι όλοι λοιδορούν το υποκείμενο,που σέρνεται μπροστά σαν παραβάτης,
θύμα το ίδιο και υπαίτιος μιας νέας αυταπάτης.
Ευθύς ορθώνεται μπροστά η αυτοτέλεια,νομολογία ενός σημείου στο μηδέν,αυτή που σε έκανε να υπάρχεις,με πυρανεξήτηλα σφραγίσματα που αλλάζουν χρώμα σε μαρκάρει.
Ακόμα ένα αταξίδευτο όνειρο καλεί,και πίσω σου μια κάποια Φαίδρα σε προσμένει,μα μπρος ένα υπήνεμο και υπόκωφο γιαπί ,θυμίζει θάλασσα που κάπως αόριστα σου γνέφει.
Στην ανημπόρια μιας πυράντοχης καρδιάς που δίχως αίμα φτιάχτηκε να υπάρχει,μια άνοστη μοίρα προσδοκεί,αυτούς που ενεχυρίασαν αγάπη και πλειστηρίαζαν βραχυπρόθεσμα μια σχέση..

ΤΟ ΕΓΩ..

Στην φυλλοροή των πράξεων ενός Υπερσυντέλικου απόθεσαν το τώρα σαν ύστατη αποτίμηση μιας δράσης..
Μια σακοράφα ερμητικής γραφής τρυπάει και ράβει τα κενά.
Μια γοητεία σαν σκοτοδίνη γλυκαίνει τις στιγμές..Αυτές που φθείρουν τις ωδές της παλέτας των φθαρτών χρωμάτων. Σαν φουτουριστικές αναλύσεις περισπούδαστων θανάτων..

Η ΕΥΧΉ ΜΙΑΣ ΛΎΣΗΣ

Φτου..ξελευθερία....

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

H ποδηγέτηση του κοινωνικού ορμέμφυτου μέσω του Καραγκιόζη.



Παλιά,όπως όλοι ξέρετε δεν υπήρχαν τα σήριαλ..
Μάλλον δεν υπήρχε και η τηλεόραση..
Μάλλον δεν υπήρχε και το ρεύμα...
Πάντως από πάντα υπήρχε η ανάγκη για την εκάστοτε εξουσία να εκπαιδεύει με τέτοιο τρόπο τον κόσμο,τον λαό με τέτοιο τρόπο ώστε να διατηρήσει τα προνόμια και το καθεστώς εξουσίας της για την πάρτη της και να διαχωρίζει τους ανθρώπους σε αηδιαστές και αηδιαζόμενους ώστε μέσα από την ελπίδα του αηδιαζόμενου να γίνει μια μέρα και αυτός αηδιαστής να ξετυλίγεται ο χρόνος..
Επειδή δε ο χρόνος είναι η πιο επικίνδυνη παράμετρος μια και ορίζεται από την αντιληπτικότητα του εκάστοτε υποκείμενου ,μπορείς(αν κατέχει καλά την τέχνη της κοινωνικής μηχανικής) να διατηρείς ακίνητο το status quo των πραγμάτων παγιδεύοντας ακριβώς την αντιληπτικότητα των υποκειμένων και εγκλωβίζοντας την στην οπτική που σε συμφέρει..
Άρα δημιουργώντας την έννοια της στατικότητας στην αντίληψη και χρησιμοποιώντας επαναλαμβανόμενες προβολές εστιάζοντας στο πλαίσιο της ανθρώπινης δράσης η οποία και θα εξελίσσεται μόνο στο μεσοδιάστημα που εσύ ορίζεις αξιωματικά ,και μέσα από τη επανάληψη η αντίληψη τελικά θα εγκλωβιστεί στο μεσοδιάστημα που θα οριστεί ως πεδίο δράσης και κανείς δεν θα αμφισβητήσει ποτέ το αρχικό πλαίσιο της δράσης και την δυνατότητα επαναπροσδιορισμού του πλαισίου-σκηνικού,ώστε να μεγαλώσει και να δώσει ένα μεγαλύτερο πλαίσιο δράσης στους πρωταγωνιστές
Έτσι μια και όπως δεν υπήρχαν τα σήριαλ,αυτές οι ηλίθιες προβολές που θεωρούνται λαϊκή ψυχαγωγία και που σκοπό έχουν να κάνουν τον ηλίθιο πιο ηλίθιο και τον πιο ξύπνιο πιο ηλίθιο επίσης αποπροσανατολίζωντας και φυγαδεύωντας την αντιληπτικότητα των ανθρώπων από την ζωή τους στην ζωή ενός ηλίθιου πρωταγωνιστή,καθώς και μέσω των μιμιδίων (αν υπάρχουν,και απλώς η μίμηση δεν είναι παρά ένα ακόμα εργαλείο του μπαμπουίνου,το πιο αργό στην μάθηση και το πιο σίγουρο ότι αν θα επαναλαμβάνεις μια συμπεριφορά που κληρονομεί θα είναι ακριβώς πανομοιότυπη και περιοριστική όσο η αντίληψη αυτού που στην δίδαξε) να καταστήσουν τους ανθρώπους προβολές χωρίς ουσία των πρωταγωνιστών των σήριαλ οι οποίοι σπαράσσονται συνήθως από ένα σωρό "ανθρώπινες" κακουχίες,πάθη,ίντριγκες, περιτριγυρισμένοι από ένα σωρό καταναλωτικά καλούδια,υπήρχε με την σειρά του ένα είδος "κωμικού" σήριαλ το οποίο έβλεπαν μικροί και μεγάλοι σαν λαϊκή ψυχαγωγία,άρα και εκπαίδευση στα παλαιότερα χρόνια της τουρκοκρατίας.Ο Καραγκιόζης..
Αν το συγκρίνουμε βέβαια με την λαϊκή ψυχαγωγία των αρχαίων Αθηναίων που ήταν η τραγωδία του Ευριπίδη,του Σοφοκλή,η κωμωδία του Αριστοφάνη θα απογοητευθούμε για την ραγδαία ποιοτική υποβάθμιση της ψυχαγωγίας του "μέσου" ανθρώπου της αρχαίας Αθήνας με τον "μέσο" άνθρωπο της εποχής της τουρκοκρατίας αλλά και του "μέσου" ανθρώπου σήμερα που βλέπει τα εν λόγω σήριαλ σκουπίδια ,για να αφομοιώσει το όλο τίποτα που ζούμε ,μια και πολύ αμφιβάλλω αν ο μέσος άνθρωπος,η ακόμα και ο μέσος απόφοιτος ενός ΑΕΙ, κατανοεί η μπορεί η αντιληπτικότητα του να κατανοήσει την ποιοτική απόσταση των εν λόγω πνευματικών δημιουργημάτων
Για να επιστρέψουμε λοιπόν στον Καραγκιόζη,το θέατρο σκιών που είχαν και ανακάλυψαν οι Κινέζοι(βλέπε μηρμηγκολαός),οι Άραβες(δες τους πως κατάντησαν μετά τον Μεσαίωνα),οι Τούρκοι(γνωστοί για την δημοκρατική του διαπαιδαγώγηση) και ήρθε και σε μας ως λαός μίζερος και υποτελής της εν λόγω προοδευτικής Αυτοκρατορίας της εποχής,θα παρατηρήσουμε ότι αξιωματικά σε όλα τα επεισόδια το σκηνικό είναι πάντα το ίδιο. Δεξιά το Σαράι(δεξιά είναι το καλό μέρος αυτό του θεού) και αριστερά η παράγκα του Καραγκιόζη. Αυτού που όλοι γνωρίζουμε σαν ένα τύπο εξυπνάκια που κοροϊδεύει τους πάντες για να καταφέρει να επιβιώσει. Αυτός είναι και ο πρωταγωνιστής,ο ήρωας,το κεντρικό πρόσωπο που μαγνητίζει την προσοχή. Αυτός λοιπόν ο τύπος,έχει μια κακόμοιρη γυναίκα που την έχει φορτώσει με τρία παιδιά,που είναι αμόρφωτα σαν τον ίδιο,την οποία και την κάνει συνένοχο κατά καιρούς στις επαναλαμβανόμενες προσπάθειες λοβιτούρας και απάτης που δοκιμάζει για να θρέψει τα παιδιά του.
Προσπαθεί να εξαπατήσει τον Μπάρμπα Γιώργο,παρά το γεγονός ότι είναι συγγενής και επίσημος σπόνσορας του για να τα βγάλει πέρα με τα τρία παιδιά,ο οποίος δουλεύει και έχει κοπάδια αλλά προφανώς και χρηστή διαχείρηση.Προσπαθεί να εξαπατήσει τον Χατζιαβάτη,τελάλης και φερέφωνο του Βεζίρη με τον οποίο όμως διατηρεί φιλικές σχέσεις και λαμβάνει εκάστοτε και την βοήθεια του. Προσπαθεί να εξαπατήσει αν και φοβάται τον Βελιγκέκα,ήτοι την εκτελεστική εξουσία και αστυνομία του Βεζίρη.Κοροιδεύει και χειρίζεται άλλους συμπολίτες του όπως τον Σιορ Νιόνιο,τον Μορφονιό,τον Σταύρακα,τον Αρμένη τον ΄Βίζο λα βιζο.
Κάθε τόσο προσπαθεί να κοροϊδέψει και να εξαπατήσει και τον ίδιο τον Βεζίρη,την ίδια την εξουσία. Πάντα η κεντρική ιδέα των επεισοδίων είναι η προσπάθεια του χωρίς κόπο,χωρίς ποτέ να σκεφτεί να παράγει κάτι και να δουλέψει για να πετύχει την αυτονομία του και με το να ευτελίζεται και να κάνει κάθε λογής κόλπα,να κάνει τον ανάπηρο,να κάνει τον νεκρό,να "ρίχνει" τον άλλο στις συναλλαγές του,να κλαίγεται για τα παιδάκια του(για τα οποία παρεμπιπτόντως δεν δείχνει και μια ιδιαίτερη πατρική στοργή,τα σφαλιαρίζει που και που),να προσπαθεί να βγάλει μερικά λεφτά για να επιβιώσει..
Κάτι το οποίο είναι κοινό με την αρχαία Τραγωδία είναι το γεγονός ότι οι θεατές του έργου,όπως και στην αρχαία τραγωδία ξέρουν το τέλος του. Ξέρουν ότι στο τέλος ο Καραγκιόζης δεν πρόκειται ποτέ να τα "οικονομήσει" και να καταφέρει να ξεγελάσει μέχρι το τέλος του επεισοδίου κανέναν,στο τέλος θα τον πάρουν χαμπάρι,αν και προβάλλεται ο πιο έξυπνος και θα επιστρέψει στην αρχική του κατάσταση στην παράγκα,καταδικασμένος ακριβώς σαν τον Σίσυφο να προσπαθεί αλλά πάντα οι προσπάθειες του να πέφτουν στο κενό και να επιστρέφει ακριβώς εκεί που ξεκίνησε.
Αν μεταφέραμε το σκηνικό στο σήμερα και στην κατάσταση ΄που διαμορφώθηκε μεταπολιτευτικά και αντιπαραβάλλομαι τις φιγούρες του Καραγκιόζη με το κοινωνικό σύνολο θα βρίσκαμε αρκετές ομοιότητες αναμφιβόλος.
Εύκολα ταυτίζεται ο Μπάρμπα Γιώργος με τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους.Μέσα από την δουλειά τους επιβιώνουν αξιοπρεπώς αν και κάθε τόσο πέφτουν θύματα του κάθε Καραγκιόζη και συμβάλουν με την παραγωγή και την φορολόγηση στο να διατηρείται το Σαράι.
Ο Χατζιαβάτης θα μπορούσε γενικά σαν τελάλης που είναι να αντιπαραβληθεί με τους δημοσιογράφους,ο συνδετικός κρίκος του Βεζίρη με τον Καραγκιόζη,ο μεν τον χρησιμοποιεί για να μεταφέρει τα μυνήματα "προσταγές" του στον Καραγκιόζη ο δε Καραγκιόζης πληροφορείται και ενίοτε διαβάλλει προς όφελός του τα μηνύματα.
Ο Βελιγκέκας εύκολα αντιπαραβάλλεται με την εφορία και την αστυνομία. Χωρίς αυτόνομη βούληση και αίσθηση δικαίου εκτελεί εντολές και νόμους του Βεζίρη,η απουσία ενός Δικαστή είναι εμφανής μια και ο Βεζίρης έχει και το μαχαίρι και το πεπόνι,η θέληση του είναι νόμος,άρα είναι και ο τελικός ρυθμιστής του κάθε επεισοδίου αφού νομοθετεί κατά το δοκούν.
Ο Βεζίρης βέβαια είναι η πολιτική εξουσία η οποία στο κάθε επεισόδιο παραμένει ακλόνητη και με την παντελή απουσία διακιοσύνης η ανεξαρτησίας αυτής κάνει όπως ακριβώς γουστάρει,γιατί μη μου πείτε ότι στην Ελλάδα για παράδειγμα έχουμε ανεξάρτητη δικαιοσύνη όταν ο κάθε εισαγγελέας και δικαστής εξαρτάται η καριέρα του από την βούληση της πολιτικής εξουσίας. Ο Καραγκιόζης πάντα ευελπιστεί να την ξεγελάσει αυτή την πολιτική εξουσία αλλά στο τέλος την πατάει,παραταύατα έχει πάντα την ελπίδα η οποία και διατηρείται αλώβητη σε όλα τα επεισόδια.
Ο Βεζίρης βέβαια είναι καχύποπτος και γνωρίζει την πρόθεση του Καραγκιόζη απ`την αρχή,αλλά του δίνει πάντα ένα περιθώριο ελιγμών,τον αφήνει πάντα για λίγο να κερδίζει,να του δώσει την γλύκα ότι τον ξεγέλασε,να τον κάνει να αισθανθεί έξυπνος και σπουδαίος ότι τα καταφέρνει να τον ξεγελάσει,αλλά πάντα στο τέλος τα πάντα επανέρχονται στην αρχική τους κατάσταση.
Ο χρόνος δε των επεισοδίων καταναλώνεται
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί όλοι θαύμαζαν τον Καραγκιόζη. Το οποίο θα μπορούσαμε να τον αντιπαραβάλλουμε με τον Ελληνικό λαό μια και αυτή την ηθική υιοθέτησε(?),τον οδήγησαν να υιοθετήσει(?) ένα μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας,λες και είχε ενσωματωθεί ο Καραγκιόζης στο κοινωνικό ορμέμφυτο.
΄Άλλωστε ο Βεζίρης πάντα χαίρεται γιατί ο μοναδικός "σοβαρός" αντίπαλος που τον απειλεί είναι ο αμόρφωτος ,κακομοίρης και καταδικασμένος Καραγκιόζης και ο ίδιος άλλωστε του δίνει a priori τα ΄προκαθορισμένα περιθώρια δράσης
Ο αληθινός για μένα πρωταγωνιστής ήταν πάντα αυτή η κουφάλα,ο Βεζίρης,αυτός που καταφέρνει να κρατάει το σκηνικό αναλλοίωτο σε όλα αυτά τα επεισόδια,το ωραίο Σαράι και αυτή την κολοπαράγκα στα αριστερά,και δεν τραβάει....την προσοχή....των θεατών...
Βέβαια ποτέ δεν ξεχνάμε και ότι και ο Βεζίρης,στο τέλος δεν αποκλείεται να είναι, παρά μια μαριονέττα..

Κυριακή 2 Μαΐου 2010

Αναδημοσίευση απο Αργύριο Μαρινάκη facebook.

Mια ωραία ιδέα...

Προς:

Αξιότιμο Κύριο Πρόεδρο της Δημοκρατίας,
Αξιότιμο Κύριο Πρόεδρο της Κυβέρνησης,
Υπουργούς, Βουλευτές, Δημοσίους φορείς κλπ.
Κοινοποίηση: Σε όλες τις πρεσβείες, Ε.Ε., Δ.Ν.Τ.

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ - ΔΗΛΩΣΗ

Αξιότιμοι κύριοι και κυρίες, παραλήπτες της παρούσας επιστολής - δήλωσης.
Έχω παρατηρήσει, ότι αρκετά συχνά γίνεται η χρήση του ονόματος του ελληνικού λαού, π.χ. «ο ελληνικός λαός μας ψήφισε» και του ονόματος των Ελλήνων, π.χ. «με κοινή προσπάθεια όλων των Ελλήνων θα βγούμε από την κρίση», προκειμένου να προβληθούν, δικαιολογηθούν ή νομιμοποιηθούν ποικίλες και διάφορες προτάσεις, ενέργειες και νομοθετικές ρυθμίσεις με τις οποίες δεν συμφωνώ.

Επιπροθέτως παρατηρώ ότι:
- Ουδέποτε λήφθηκε υπ' όψη η προσωπική μου άποψη, γνώμη ή συμβουλή σε ζητήματα, η επίλυση των οποίων θα βελτίωνε την παρούσα πολιτική, κοινωνική και οικονομική κατάσταση της χώρας.
- Ουδέποτε μου ζητήθηκε η συναίνεση ή συγκατάθεση σε οποιαδήποτε νομοθετική ή άλλου τύπου ενέργεια, όπως η ψήφιση ενός νομοσχεδίου, η επικύρωση μιας διακρατικής συμφωνίας ή σύναψης ενός δανείου.
- Ουδέποτε μπόρεσα να ελέγξω τις πρακτικές της παρούσας κυβέρνησης (όπως άλλωστε και όλων των παρελθουσών κυβερνήσεων), οι ενέργειες της οποίας απέχουν τα μέγιστα από τις προεκλογικές εξαγγελίες.

Προς τούτο σας παρακαλώ όπως, σε κάθε επόμενη αναφορά που έχει να κάνει με δηλώσεις, αναφορές και αποφάσεις στο όνομα του ελληνικού λαού και των Ελλήνων και εφ΄ όσον δεν έχει την σύμφωνη γνώμη μου, να με εξαιρείτε. Επιθυμώ λοιπόν (για παράδειγμα), να λέτε:

«ο ελληνικός λαός εκτός του Αργύριου Μαρινάκη

Ειδικώς για τις περιπτώσεις εκείνες όπου προβαίνετε σε σύναψη δανείου καθ' οιονδήποτε τρόπο, χωρίς την συγκατάθεσή μου και εκ των υστέρων ζητάτε την συμμετοχή μου στην αποπληρωμή του, πριν την υπογραφή της σύναψης, να ενημερώνετε τον δανειοδότη σας ότι:

«εγγυάστε την εμπρόθεσμη αποπληρωμή των δόσεων του δανείου, με συμμετοχή του ελληνικού λαού, εκτός του Αργύριου Μαρινάκη».

Επίσης σας δηλώνω ότι δεν νιώθω κανένα βάρος ευθύνης για την οικτρή οικονομική κατάσταση της χώρας, όπως ο υπέρογκος δανεισμός ή για την χαμερπή πολιτική ζωή του τόπου, όπως διαφαίνεται από τα κατά καιρούς δημοσιοποιημένα σκάνδαλα. Ως συνέπεια των παραπάνω, δεν βλέπω κανέναν λόγο, βάσει του οποίου ζητείται η συνδρομή μου στον απεγκλωβισμό από την κρίση, στην διαμόρφωση της οποίας δεν συμμετείχα. Προς τούτο επιφυλάσσομαι, ως Ελεύθερος Πολίτης, να αποποιηθώ, στο μέτρο των δυνατοτήτων μου, οποιασδήποτε ευθύνης μου επιρριφθεί άδικα και αναίτια, όπως και οποιασδήποτε απαίτησης αποπληρωμής οφειλών από οποιονδήποτε το απαιτήσει.

Με εκτίμηση,

Ελεύθερος Πολίτης