Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009

Ακόμα μια φορά...

Ήταν όλοι στις θέσεις τους όπως αρμόζει και όπως επιβάλλετε αρχετυπικά απ`τα βάθη της ιστορίας στα αέναα proccess της.
Και ένα αεράκι αισιοδοξίας καταλάμβανε όλα τα στρατόπεδα που καραδοκούσαν την αποτελεσματικότητα των επικοινωνιακών τεχνασμάτων των αρχηγών τους.
Κατά τα άλλα όπως είθισται,
κάποιοι πάνω στα μπαλκόνια και τους εξώστες,
πάνω στα υπερώα και οι άλλοι από κάτω να περιμένουν τις ευκολομάσητες ρήσεις και σλόγκαν,
να επαναλαμβάνουν υποτονικά η κραυγαχτά τις εκφράσεις που τους μάθαιναν από χρόνια για τις αντίστοιχες περιπτώσεις.
Όλοι κάναν πως ακούγανε προσεκτικά τις ρήσεις και τα λόγια και το χειρότερο προσποιούνταν πως τα καταλάβαιναν,γιατί οι όντως απαίδευτοι και αβασάνιστοι ,εξαιτίας των αρχηγών τους εγκέφαλοι δεν τους άφηναν καμιά ελπίδα να κατανοήσουν την πλάνη,τα κρυφά νοήματα των δισήμαντων και τρισήμαντων πολιτικών δηλώσεων που με την τελειότητα της πολιτικής ΄τέχνης,
μιας τέχνης που κουβαλά από πίσω της μεγάλη ιστορία ,από την απαρχή των κοινωνιών και εξελίχθηκε μαζί τους,
είχε φτάσει πια στον κολοφώνα της,γιατί η απάλειψη του τυχαίου απ`την ιστορία δεν είναι τίποτα άλλο παρά.... η απόδειξη της εξέλιξης της πολιτικής τέχνης και επιστήμης.
Μιλάω για τέχνη περισσότερο γιατί η παραπλάνηση δεν είναι επιστήμη....

Και σε αυτήν την διαδραστική απαξίωση του τυχαίου και του ικανού,τα είδαμε όλα σαν μια επανάληψη με άλλο επικάλυμμα.
Οι επιλογές,η διαφοροποίηση του προ ιόντος,η αντίδραση,η εκτόνωση του συλλογικού ασυνείδητου,η ψυχολογία του όχλου,τα ψεύτικα διλήμματα,το μη χείρων βέλτιστον,οι κλακαδόροι,οι τοποτηρητές, οι καθοδηγούντες,οι εντολοδόχοι...



Το μόνο που δεν είδαμε ήταν αυτοί που κρύβονταν πίσω απ`τις κουρτίνες των μπαλκονιών,
τους υποβολείς και τους λεπτομερείς σχεδιασμούς τους..
Αυτούς δεν τους είδαμε καθώς κάτω απ`τα μπαλκόνια δεν φτάνεις για να ακούσεις...είσαι μακρυά...
Και η σκηνή εξελίχθηκε αυτούσια και προβλεπόμενη απ`το αταβιστικό ορμέμφυτο του πλήθους...
Κάποιοι έπλεναν τα χέρια τους μπροστά στα τάχα μου σημαντικά διλήματτα.
Εκεί άλλωστε έγκειται η τέχνη της εξουσίας να έχεις την ψευδαίσθηση ότι εσύ αποφασίζεις,αν και είναι δύσκολο να αποφασίσεις ορθά όταν πιο πριν έχουν φροντίσει να σου στερούν την ελπίδα και να σ`έχουν βάλει να τρέχεις νηστικός μέχρι να εξαλείψουν οποιαδήποτε ικανότητα σκέψης,όταν σε έχουν ήδη λαχανιάσει και ξετινάξει ψυχολογικά με κάθε λογής προβλήματα που οι ίδιοι με επιμέλεια σου στήσανε.
Πόσο με θαύμασα σαν μέρος του όχλου μες σ`αυτό το ιστορικό δράμα που εκτυλισσόταν μπροστά μου,
πόσο με θαύμασα και σας θαύμασα,όταν με παρρησία μεγάλη, με στόμφο και με αυτοπεποίθηση ότι δεν υπάρχει άλλη λύση εκτός απ`αυτήν που σιγοψιθύριζαν με πειθώ οι λίγοι διπλανοί μας,
πόσο πολύ συγκινήθηκα,όταν με αυθόρμητες κραυγές και αλαλαγμούς φωνάζαμε όλοι μαζί κάτω απ`το μπαλκόνι.
"Τον Βαραββά,τον Βαραββά..."

Συγκινήθηκα πολύ,παρόλη την έξαψη που ένοιωθα,


αν και κάπου μέσα μου βαθιά ,
κάτι μου έλεγε ότι αυτός που θα σταυρώνονταν ,
για ακόμα μια φορά ,
θα ήταν,
κάποιος ,
ανάμεσα από εμάς....

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

Αέναο proccess...


Ανεπίδοτη έγκληση ,εστάλη.

Ανήρ δικαστικός επιμελητής ετών τριάντα σαν τα αργύρια προσμένει..

Κλητήριο θέσπισμα επιδώθει,

"Εν τω μηνί Αθύρ,όπως καλείσθε.."

Μάρτυρες ασθενείς,δικηγόροι με δανεικές εκφράσεις,

δικασταί βλοσυροί μεν, αλαφροΐσκιωτοι δε.

Ένορκοι η γειτονιά,όλοι με πάθη τυφλωμένο ι.

Ο φταίχτης, αυτός ο εξαποδός,

καθιστός μονολογεί..

"Μα να είναι αλήθεια τάχα πως έφταιξα,αφού αυτά τα κάνουν και άλλοι.."

"Ναι μα τι θά θελες να κάνουμε κάνουμε και εμείς,

αφού τον εαυτό σου,

με χαρά,

κατ έδωσες ,

νομίζω,

για να δω τα πρακτικά....

....Μεγάλη Τετάρτη..."

Και το σφυρί στην έδρα, με δύναμη χτυπάει...

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009

ULTRA VIOLET LOVE (Ψάχνωντας την Νύχτα)

'Έφυγα ξανά,τίποτα δεν με σταμάταγε...

Στις παρυφές μιας νύχτας κουβαλώ μια μαύρη άσβεστη δίψα ..



Στα σταυροδρόμια που περνώ δεν υπάρχουν διλήματα. Τρεις θανατερές συγχορδίες σε fa μείζονα,στην σκέψη με σέρνουν μακρυά. Εκεί που δεν υπάρχουν όρια και στενωποί. Εκεί που τα όρια υπάρχουν για να καταργούνται. Με παρασέρνει η δίψα,το φεγγάρι η ομίχλη. Με οδηγεί η δύναμη. Αυτή δύναμη που κρύβετε μέσα μας και ξυπνά κάποιες νύχτες με πανσέληνο,κάποιες νύχτες που ανοίγουν τις πόρτες του αγνώστου,αυτές τις νύχτες που όλα είναι εφικτά,που σε κάνουν να λυσσομανάς και να ζεις σαν ξεκούρδιστο ρολόι σε άλλους χρόνους. Αυτές τις νύχτες που η ομίχλη γίνετε γέφυρα και πόρτα για την άλλη πλευρά ,την πλευρά που ποτέ δεν θα δεις όταν την περιμένεις...

Την νύχτα που η υγρασία της μουσκεύει τα παξιμάδια της καρδιάς σου και την κάνει να λειώνει,να γεμίζει γλύκα και μένος,να ψάχνει την ύψιστη πρόκληση,τον αέναο έρωτα. Αυτόν που σου ποτίζει με μικρές στάλες την καρδιά. Αυτόν που σε βρέχει και σε νοτίζει στην Σαχάρας του κόσμου. Αυτήν την νύχτα που σε καλεί να δεις τα πλάσματα της ,τις μυστικές της συγχορδίες,την μαγεία που ξέχασες και που όλοι σε μάθανε να αγνοείς..


Και αυτή η σελήνη που καλύπτει τα ηλεκτροφόρα σου καλώδια, γίνετε εμπόδιο μικρό και ασήμαντο,που σέρνε τε μπροστά σαν χλόη,που δεν μπορεί να σταματήσει αλλά προ οικονομεί μοίρες,σταθμούς,μπόρες,ταξίδια μακρινά και ονειρεμένα. Αυτή η Σελήνη γίνετε ο επόμενος σταθμός της μεθορίου χωρίς σταθμάρχες,τρένα και επιβάτες,παρά μόνο με δυο επιβάτες που αιώνια περιμένουν να ρθει η σειρά τους για αναχώρηση,που μάταια περιμένουν να συναντηθούν με όλους τους τύπου και την δόξα που αρμόζει σε τέτοιες συναντήσεις,αλλά κάθονται σε αντικριστές γραμμές..
Ξεγέλασα και αυτήν την νύχτα ,την κορόιδεψα ,της έκλεισα το μάτι και αυτή με αγνόησε παρμένη από το μεγαλείο της. Με βλέπει να στέκομαι τόσο μικρός που δεν μου δίνει σημασία. Και εγώ μικρό κακομαθημένο παιδί κλωθωγυρνώ στα σωθικά της να την κάνω να με νιώσει..Να με αισθανθεί,σαν αγάπη,σαν πόνο,σαν κλέφτη που θα της πάρω τα μεγάλα μυστικά.

Και τότε μόνο καθαρίζει,χωρίς αναβολές,χωρίς αναθυμιάσεις και υγρασίες και μου ανοίγει τον δρόμο..Τον δρόμο που τον ακολουθείς χωρίς αμφιβολία και χωρίς τέλος κανένα και που ανοίγει μυστικούς διαδρόμους που κρύβονται κάτω απ`τα χαλάκια μιας εξώπορτας..Εκέι που περνάς συνέχεια και που ποτέ δεν βλέπεις.


Μα προσοχή στις ψεύτικες ασέληνες σελήνες αυτές που φέγγουν από ζήλια,αυτές που φέγγουν για να σε γελάσουν...Μα τώρα πια τις έμαθες,τις γνώρισες και αυτές που δεν σου δώσανε τίποτα άλλο παρά χιλιόμετρα και μίλια,σε δρόμους που δεν μύριζαν,σε δρόμους που ράγισαν απ`το κενό,που έλιωναν απ`την ζέστη...

Και μες σ`αυτήν την έπαρση σελήνης που διαβαίνω,ο φόβος γίνετε δύναμη και η δύναμη φτερά που ανοίγονται με πόνο σε ωμοπλάτες,και τα φτερά λαχτάρα για το άγνωστο και δέος.
Δέος γι αυτά που αφήνω και έμαθα,δέος γι αυτά που θα δω και περιμένω ,δέος γιαυτό το μεγάλο μυστήριο του να υπάρχεις...

Μες τα μαγικά σου φώτα λουσμένη,με ζαλίζεις με κάνεις και χάνομαι,χάνομαι και βρίσκομαι,διαβαίνω την γέφυρα που στρώνεις χωρίς να παίρνω αποφάσεις ,αφήνομαι να με παρασύρει και αυτό το βράδυ σου ανήκω. Σου ανήκω σαν τρέλα που χτυπάει την φτιάξη μου με σαστιμάρα,σαν λάβα που σβήνει στην αγκαλιά της θάλασσας,σου ανήκω και σου δίνομαι. Πάρε με μαζί σου..
Γιατί έχω δει πλέον που φυτρώνει η αγάπη,μέσα σε βράχους που σχίζει στα δύο σαν ανθίσει,μέσα σε ερήμους που ποτίζει και τις κάνει πεδιάδες,μέσα στα πιο αλλόκοτα και μακρινά σημεία. Την είδα για λίγο την αγάπη σαν Εντελβαις που περιμένει να το κόψεις η να χαθείς. Την είδα την αγάπη και την μαγεία και μέσα σ`αυτήν την νύχτα που με κάλεσε και δεν μ`άφησε να κοιμηθώ..Την είδα σ`αυτό το μικρό παράθυρο που έφεγγε μέσα στο απόλυτο σκοτάδι..Θέλω να ξεχάσω την αγάπη των ανθρώπων,αυτή την μικρή την τιποτένια,την ψευδεπίγραφη που δρα απ`απλή επαγωγή..Θέλω αυτήν την μυστική,την υπερυθρή που υπάρχει μόνο για λίγα μάτια,που κυλάει αναμεσά μας και δεν την βλέπουμε δεν την αγγίζουμε,δεν την γνωρίζουμε γιατί κανένας δεν μας έμαθε πως να την βρούμε....


Μα η μέρα έρχεται ξανά και δεν μ`αφήνει άλλο μαζί σου. Με τραβάει πίσω ξανά στον κόσμο και με λυτρώνει για ακόμα μια φορά απ`το μεθύσι,από αυτήν την μαύρη δίψα....
Έρχεται πάλι ο ήλιος και το φως για να μου κάψει τα φτερά ,να με ξυπνήσει,να με γεμίσει ερωτήματα και απορίες..


Έρχεται πάλι η μέρα αλλά ευτυχώς θυμάμαι,θυμάμαι τα πάντα με όλες τους τις λεπτομέρειες,και δεν ξεχνώ..Ξέρω ότι θα ξαναβρεθούμε και πάλι. Ξέρω ότι θα συναντηθούμε πάλι πάνω στην γέφυρα και με σένα συντροφιά θα περπατήσω σ`αυτά τα μέρη τα μαγικά που μου έμαθες να περπατώ πετώντας..Θυμάμαι ακόμα τις φωνές που μας συνόδευαν
"Ανθίστε,τρελαθείτε ,γίνετε ανυπάκουοι,ανθίστε και σκίστε τις πέτρες,γεμίστε τις ερήμους.
Ανθίστε...
Άνθίστε..."

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009

΄Οταν θαμπώνει η νύχτα..



Μην κρύβεσαι άλλο.


Σε περιμένω εδώ.


Εδώ που ενώνεται η γη,η θάλασσα και ο ουρανός.

Εδώ στο φως της ημέρας να φανείς,ολόφωτη στο μεγαλείο σου όλο,


χωρίς αναστολές,χωρίς υπαινιγμούς,χωρίς ονόματα.

Γυμνή στην άσβεστη αλήθεια σου,να λάμπεις,
πάλσαρ φωτεινό,πυρσός,άναρχο πυροτέχνημα,

χωρίς δισταγμούς και αμφιβολίες.

Σε θέλω εδώ, τώρα, σαν ουρανό χωρίς σύννεφα και μετεωρολογικά δελτία,
χωρίς κουρτίνες και παιχνιδάκια,να σταθείς μπροστά μου σε όλο σου το κλέος,
και να μην απορήσεις για την σαστιμάρα μου,ξέρεις ότι περιμένω χρόνια και με εγκαταλείπει η πίστη μου.

Να μην σαστίσεις απ`την έκπληξη μου σαν φανείς,
να συνεχίσεις να λάμπεις,σαν θεός,σαν στιχουργός πυρφόρου έρωτα.

Έτσι σε θέλω.

Μα εσύ όταν θαμπώνει η νύχτα,μικρή σπίθα από κεράκι,

κρύβεσαι μαζί της.....

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

Εγκαιροφλεγείς στιχοπλοκίες.


Διαγουμίζεις τις λέξεις ,με ευκολία μεγάλη,

συχνά αντιστρέφεις ,το μαύρο σε άσπρο,

διασπαθίζεις με βιάση, πολύπλοκες έννοιες,

δολοπλοκίες υφαίνεις ,με τελίτσες και κόμματα.


Συχνά περιγράφεις ,ιστορίες κάποιων τρίτων,

μα απλά κανακεύεις ,κρυφές ματαιοδοξίες

και όταν υποκύπτεις ,χαρίζεις παρρησίας

καλότεχνων στίχων ,πλεγμένων με θέλξη.


Στα καλά σου συχνάζεις στα στέκια ζωγράφων

στις μαύρες σου ,αρχίζεις πολιτικές συζητήσεις

και στις γκρίζες τις ώρες σου ,πικρόχολα γράφεις

κάμποσα γράμματα, χωρίς παραλήπτες...



Θυμάμαι που κοίταγες τις άδειες σελίδες,

τότε που μάθαινες,τον λόγο να δράττεις.

Κρυφά σαν μου σφύριξες το mondus operandi....



"Στοιχίζω τις λέξεις σαν στρατιωτάκια,ανάλογα με το βάρος και το ύψος τους.

Αρχίζω μια μια να τις σκαλίζω και να τις ελαφραίνω απ`τα περιττά τους βάρη.

Μετά τις βάζω στην μπρίζα να φορτίσουν,και μετά τις σφηνώνω την μια μες`την άλλη,αλλά δεν φτιάχνω ενα απλό φράγμα,φτιάχνω ένα ηλεκτροφόρο κάστρο,να μην μπεί κανένας χωρίς κίνδυνο χωρίς ρίσκο,αλλοιώνω με επιμέλεια το νόημα των φράσεων που τόση κούραση είχε για να το γευτώ.

Και κάπως έτσι φτιάχνω ένα ποίημα."

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2009

Tαξίδια...

Να μην ρωτάς τον δρόμο ποτέ..


Κανείς δεν μένει σε άραχνα σπίτια που ραγίζουν απ`την λήθη.

Προχώρα μπροστά,

ανέμελο γινάτι που ποτέ δεν φοβάται τα εμπόδια και τις μυστικές τους διαβάσεις.

Και όπως κυκλώνουμε και οι δυο την Υδρόγειο,δεν θα λαθέψεις ξανά..

Τι μικροί οδοιπόροι!!!
Μεσημβρινούς και ώρες σαν διασχίζαμε,

τώρα, ξανά απ`την αρχή,

τόσο δρόμο που κάναμε,

μαζί περπατάμε.
Η θημωνιά της καρδιάς σου,

έχει μαζέψει μέσα βαθιά στην θαλπωρή της ,

τα πιο ώριμα στάχυα.


Και στους γλουτούς σου ανάμεσα

,μυστική θυμηδία αναδύεται,

σπέρνοντας μυρωδιές φυλακτά,που ρεμβάζουν ανέμελα,

σε βραδιές που κρυβόντουσαν πίσω από σένα...
Ανύπαρκτα ρυάκια

λαξεύουν τον δρόμο μας και παράγουν υποσχέσεις

για υπόγεια ρεύματα που θα φέρουν ζωή

σε σκασμένα χωράφια,

και εγώ μονάχος ,

υπαρκτός αναβάτης του χρόνου,

αλληθωρίζω επίτηδες μπροστά στις διαβάσεις

που καταλάθος σε διάλεξαν,



καθώς ξεστρατούσες..

Δευτέρα 24 Αυγούστου 2009

Δεν θυμάμαι ποτέ...Ποτέ δεν θυμάμαι...Κάποτε θα ξεχάσω...


Τα ξέχασα όλα αυτά, που διακοσμούν σαν παραινέσεις τα παιδικά μυαλά μας ,αυτά που υπερίπτανται του χρόνου και του χώρου...

Μα μετά τα θυμάμαι..

Τους ξέχασα όλους αυτού τους έρωτες που λύγισαν στο πάθος και στα θέλω τους σαν πυρωμένες λάμες που συγκρούονται σε μυστική μονομαχία και απλώς λυγίζουν και κόβονται σαν βούτυρο στο πρώτο χτύπημα.


Ποτέ δεν τους θυμάμαι..

Ξεχνώ συχνά τους λογαριασμούς του τηλεφώνου ,της ΔΕΗ,και μετά τους θυμάμαι όπως και τις ιστορίες που σου βρίσκονται τυχαία σαν τα ψιλά στην τσέπη σου και τελειώνουν με το που αγοράζεις εφημερίδα. Σαν όλες αυτές τις ιστορίες που έχουν συμβόλαιο με ημερομηνίες πληρωμών και λήξη..


Κάποτε τις θυμάσαι..
Δεν ξεχνάω ποτέ να αγοράζω τσιγάρα και αυτό με κάνει να θυμάμαι την αγάπη σου ,πόσο άπληστα μπορεί να ρουφηχθεί και μετά να αφήσει μια πικρίλα και μια απογοήτευση σαν κάποιον βαριά άρρωστο καπνιστή που δεν είχε το σθένος να το κόψει...




Μα μετά το ξεχνάω...
Θυμάμαι αρκετά τις κατηγορίες ότι έχω επιλεκτική μνήμη,και θυμάμαι ότι μ`αρέσει.
Δεν είναι δα και τόσο κακό..


Η μνήμη είναι κάτι που καλλιεργείται και η επανάληψη η αρχή της μάθησης αλλά βαρέθηκα τα θρανία και προτιμώ να θυμάμαι τα διαλείμματα..

Ώρες,ώρες δεν θυμάμαι τίποτα,και τίποτα δεν μου θυμίζει κάτι γιατί έτσι και αλλιώς όλες αυτές οι συσσωρευμένες μνήμες δεν είναι τίποτα άλλο από σκηνές μια ταινίας που διδάσκει το ακαταλόγιστο και το επιπόλαιο της ανθρώπινης ματαιοδοξίας..

Μόνο σε παρακαλώ μη μου θυμίζεις την μικρότητα,την πονηριά,την βλακεία και την υποκρισία...

Δεν θυμάμαι πόσες φορές αγαπηθήκαμε,πόσα φιλιά μετρούσαμε τα βράδια,πόσα σφηνάκια ήπιαμε,σε πόσα μέρη ταξιδέψαμε...

Προσπαθώ να ξεχάσω την γραμματική,το συντακτικό,τα μαθηματικά,την χημεία,τους ελέγχους,την λογική του ένα και ένα ίσον δύο..Αυτά θέλω να τα ξεχάσω...Μπορεί έτσι να ξαναθυμίθω την μαγεία. Αυτή που μας χαρίστηκε αλόγιστα κάποιες φορές και εμείς την ξοδεύαμε στον βωμό μιας επόμενης κίνησης...

Προσπαθώ να θυμηθώ κάθε μικρή λεπτομέρεια...

Μα δεν θυμάμαι τα λόγια μα μόνο τον τίτλο του τραγουδιού που ακούγαμε εκείνο το καλοκαίρι στην Μονεμβάσια κάτω απ`την πανσέληνο,εκείνο που σου αφιέρωσα με νόημα,κερνώντας κρυφά τον ντι τζέι ,και αφού μου είχες πει το πόσο πολύ μ`αγαπάς..

Δεν ήταν το...

"Υοu dont remember,i never forget"

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2009

Οι φίλοι μου...


Οι φίλοι μου είναι πολλοί και εκλεκτοί...Μα αρκετά περίεργοι στα μάτια των άλλων..
Οι φίλοι μου είναι μοντέλα που πίνουν νωχελικά το ποτό τους σε δερμάτινα καθίσματα, αδιάφοροι,κλεισμένοι στον εαυτό τους,χωρίς να σου δίνουν καμιά σημασία... Είναι αυτοί που σε κοιτούν παράξενα όταν θέλεις να τους ρωτήσεις το γιατί...

Είναι αυτοί που μέθυσαν τον Ερμή ένα απόγευμα .....


Είναι από αυτούς που εξαϋλώνονται στο φως κάθε πρωί..

Είναι αυτοί οι παλιοί που σύχναζαν στις στοές τις αγοράς ανάμεσα απ`τα πλήθη ακούγοντας τις ρητορείες των σοφιστών...

Είναι αυτοί που τους βλέπεις στους καθρέπτες σαν σκιές χωρίς νόημα....


Είναι ταξιδευτές που κινούνται σαν φωτεινές γραμμές σ`ατέλειωτα ταξίδια χωρίς νόημα..

Οι φίλοι μου είναι επαίτες της τελειότητας που κρύβετε σε ελάχιστες στιγμές μέσα στα χρονοτούνελ....








Ταξιδευτές που ξεγλιστρούν απ`τα τούνελ,και σαν έρχεται η νύχτα αλλάζουν μορφή ,χάνουν την φόρμα και την αίσθηση του ανθρώπου,και περνάνε με άνεση στο`ακατανόητο χωρίς φόβο..



Αυτοί που μόνοι ταξιδεύουν στις εθνικές οδούς χωρίς προορισμό..









Έχω πολλούς και καλούς φίλους,που μου χαρίζουν πάντα την μοναξιά όταν την αναζητώ και την πλησμονή της παρέας τους όταν την θέλω..





Είναι οι φίλοι μου,που το κάθε τι δικό τους γίνεται δικό μου και αντίστροφα σαν ένα μετείκασμα που επιμένει να υπάρχει στο απόλυτο σκοτάδι..

Πολλές φορές σαν φωτεινές κηλίδες που γεμίζουν παράξενα φωτογραφίες,

πολλές φορές σαν μια αίσθηση ότι δεν είσαι μόνος ποτέ...
Είναι οι φίλοι μου....
Υ.Γ.photo απ`τον Ιούλιο και μετά by me..

Τρίτη 18 Αυγούστου 2009

Φύγε,μόνο όταν δεν είσαι έτοιμος...


Ένα μπλαβωτό νικελένιο Rotterdam σε περίμενε μόλις ξύπνησες απ`τον βαθύ σου ύπνο..







Ήταν το δώρο μου μόλις σταμάτησες τις μηρυκαστικές αντιλήψεις που δεν σ`άφηναν να δεις την απλότητα..











Πριν βέβαια μια στάση στην Garda,στο Lugano...








Και το δέχτηκες με χαρά,μετά από τόσο καιρό διακοπές στην αντίληψη των πολλαπλών δυνατοτήτων και επιλογών της μια στιγμής,πάνω ακριβώς εκεί που έπαψες να ελπίζεις και να προσδοκάς σαν ένας οποιοσδήποτε μπαμπουίνος που περιμένει να τον ταΐσει ο δεσμοφύλακας του.













Αλλά προσοχή ποτέ στο Potsdam γιατί εκεί κλείνουν από καιρό σε καιρό μυστικές συμφωνίες..


















Κάπως έτσι ταξιδεύω και συνταξιδεύω,χωρίς πρόγραμμα προσπαθώντας να κάνω πάντα μια έκπληξη σε μένα και στον συνταξιδιώτη μου. Μόλις ξεκίνησα τα πρώτα μου ταξίδια από 15 χρονών. Ποτέ με εισιτήρια προ αγορασμένα για καλύτερη τιμή,

















ποτέ όταν οι άλλοι περιμένουν να φύγεις...
Σας διαβεβαιώνω πως δεν έχει καμία πλάκα.
Το ταξίδι πρέπει νά`ναι πάντα απρόβλεπτο,ακανόνιστο και χωρίς μοτίβο..
Κάθε φορά να παίζεις με το ρολόι "θα προλάβω το πλοίο η όχι??" στο παρατσάκ....
Και αυτό είναι κάτι που κανένας λογικός άνθρωπος δεν τ`αντέχει....
Όλοι κάνουν προγράμματα άλλωστε,ο καθένας για τους δικούς του λόγους,άλλοι για να επιβεβαιωθούν ,άλλοι για να αισθάνονται ασφαλείς ,
άλλοι απλώς για να απογοητευθούν..
Τα ταξίδια είναι όμως μόνο για τους γενναίους και γίνονται γιατί αυτά ξαφνικά σε καλούν,γιατί αυτά ΄σε βλέπουν από καιρό κρυφά και σε παρακολουθούν,βλέπουν την πρόοδο σου και όταν δουν ότι είσαι έτοιμος,σε φωνάζουν επιτακτικά και δυνατά..


















"Ελα,ξεκίνα" με φωνή που δεν σηκώνει αμφισβήτηση,χωρίς να προλάβεις καν να μαζέψεις το σκορποχώρι σου,αφήνοντας 'όλα στην μέση και την βρύση στο μπάνιο να στάζει,πιάνοντας τον ίδιο σου το εαυτό στον ύπνο.
Να κοίτα ,...έφυγααα...