Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

O βασιλιάς του διαπασών.


Σολλλλλλλλλλ.....
Σολλλλλλλλλλ.........
Κάπως έτσι τριγύριζε στους βρεγμένους δρόμους της πόλης του,μέσα από μικρά καλντερίμια που στένευαν κάθε έννοια οπτικής,αλλά πάντα κατάφερνε να ξεγλιστράει με χάρη ανάμεσά τους...
Όχι δεν ήταν χοντρός,ούτε καν παχουλός απλώς αυτή η πόλη που ζούσε ήταν φτιαγμένη σε λιλιπούτειες διαστάσεις,τα πάντα ήταν μικροσκοπικά και κακόβολα.Καμμία άνεση χώρου πουθενά,όλα ήταν καταραμένα μικρά,τα σπίτια,τα αυτοκίνητα...τα πιάτα του φαγητού να φανταστείς ήταν σαν τα πιατάκια του καφέ..Τα πάντα ήταν μικρά και κακόβολα..
Ποτέ δεν μπόρεσε να καταλάβει πως οι συνάνθρωποι του μπόρεσαν και κατασκεύασαν έναν τόσο μικρό κόσμο για να ζούνε,να εργάζονται,να κοιμώνται,να ερωτεύονται,να ονειρεύονται.
Ακόμα και οι δρόμοι,η εκκλησία,το δημαρχείο,όλα ήταν τόσο καταραμένα μικρά...
Πλέον το είχε συνηθίσει,και απλώς περιδιάβαινε με ακόμα μεγαλύτερη προσοχή και με περισσή χάρη κάνοντας περίτεχνες πιρουέττες για να μην πατήσει κατά λάθος κάνα περαστικό,με τον ενδόμυχο φόβο να μην πρέπει να υποστεί κάποια απροσδόκητη μήνυση η παράπονο από τους συχνά γκρινιάρηδες και υπερβολικούς συμπολίτες του.
Σκεφτόταν αρκετά συχνά γι`αυτή την ανεξήγητη σκοπιμότητα που διέκρινε όλους αυτούς που είχαν αποφασίσει από παλιές εποχές να φτιάχνουν τόσο μικρές πόλεις μέσα σε έναν τεράστιο κόσμο και να τα στριμώχνουν όλα τόσο κοντά..Αλλά ποτέ δεν ένιωσε να καταλαβαίνει την αληθινή αιτία.
Γύρισε και στριμώχτηκε στο σπίτι του."Ουφ" σιγοψιθύρισε "χώρεσα και σήμερα"..
Τότε άνοιξε το μικροσκοπικό του συρταράκι και έβγαλε το διαπασών.
Ήταν η λατρεία του αυτό το μικρό όργανο. Το είχε μάθει και είχε εκπαιδευθεί σε αυτό εδώ και πολλά χρόνια με όλο του το είναι. Ήταν το αποκούμπι,η φυγή και το ξέσπασμα του,σε αυτήν την στενάχωρη πόλη.
Έκλεισε ερμητικά το παραθυράκι και μαντάλωσε την πόρτα του. Και άρχισε με μανία να το χτυπά και να παίζει την μοναδική του νότα..."Λαααα,Λαααα,Λαααα...."
Αφού του έφυγε η πολύ όρεξη και κουράστηκε,το σκούπισε προσεκτικά και το ξαναέβαλε στην πολύτιμη από βελούδο θήκη του. Αύριο είχε ακόμα ένα δύσκολο και μονότονο πρόγραμμα αν και ομολογουμένως πιο πλούσιο από τους περισσότερους συγχωριανούς του..
Θα σηκωνόταν πρωί 7.15,θα κουβάλαγε τον στυλό του και μερικά χαρτιά και αφού κατάφερνε να περάσει μέσα από όλα τα στενά δρομάκια,απέφευγε τα μικροσκοπικά αυτοκίνητα που τρέχαν σαν διάβολοι,θα έφτανε στο γραφείο του. Ήταν προνομιούχος γιατί το γραφείο του είχε ένα μικρό παραθυράκι που έβλεπε σχεδόν όλη την πλατεία,έβλεπε μάλιστα και τα δύο της παγκάκια..Εκεί θα ξεκίναγε τις σού μες και τους υπολογισμούς μια κα;ι ο καινούργιος του προϊστάμενος του είχε γίνει στενός κορσές τώρα τελευταία και έπρεπε να είναι όσο το δυνατόν πιο τυπικός...Θα τελείωνε στις 6 τ`απόγευμα,αν εξαιρέσεις το διάλειμμα των 2.30 με 2.45 που προσφερόταν σε όλους ΄σάντουιτς με σαλιγκάρια και ένα ποτήρι με παν τς τζιτζικόζουμου...Τι απαίσιο και αυτό το πάν τς..Άσε που δεν είχε μείνει τζιτζίκι για τζιτζίκι με αυτή την καινούργια μανία...Έπρεπε κάθε τέσσερις μέρες να παραδίδει τον άδειο στυλό του στον προϊστάμενό του για να παραλάβει έναν ολοκαίνουργιο.(έτσι ελεγχόταν άλλωστε η παραγωγικότητα εκείνες τις εποχές)).
Όλο αυτό το διάστημα θα έπρεπε να κάνει συνεχώς υπολογισμούς για τα έσοδα τα έξοδα,τις ανάγκες..Και αυτές κάθε μέρα τις παρ έδιδε στον προ ιστάμενο του ο οποίος τις έδινε στα αντίστοιχα γραφεία εσόδων και εξόδων για έλεγχο,άλλα στο γραφείο πληθωρισμού,άλλα στο γραφείο υποτιμήσεως και ούτω καθεξής..
Ήταν βέβαια σχεδόν σίγουρος ότι κανείς δεν κοίταγε και έλεγχε όλους αυτούς τους μακροσκελέστατους υπολογισμούς και αυτό του έδινε μια σχετική ηρεμία..Όσο για το μαρτύριο του ελέγχου του στυλό είχε βρει μια λύση και γιαυτό..Φόραγε ένα τζιν στον ίδιο ακριβώς χρωματισμό με το στυλό!!!Έτσι εύκολα κατάφερνε να τον αδειάζει γράφοντας..στα απόκρυφά του μέρη...
Αφού κατάφερνε με κόπο να γυρίσει στο σπιτάκι του,τότε ξεκίναγε η αληθινή διασκέδασή του..
Έβγαζε με λαγνεία το μικρό ,ντυμένο με βελούδο κουτάκι,και αφού καθάριζε προσεκτικά με ένα πανάκι το διαπασών,άρχιζε με μανία να παίζει αυτήν την μοναδική νότα για αρκετή ώρα. Είχε ανακαλύψει όλες τις εκφάνσεις της,όλους τους τόνους,όλες τις παραφθορές,όλους τους τύπους έντασης,τις παραμικρές χροιές,όλα αυτά τα χρόνια που χτύπαγε ρυθμικά το διαπασών...
Έμοιαζε ακόρεστη αυτή η δίψα να ανακαλύψει όλο τον κόσμο που κρύβονταν πίσω από αυτήν την μοναδική νότα.
Εκείνο το βράδυ όμως θα τον περίμενε μια απρόσμενη πικρή έκπληξη...
Την ώρα που με μανία χτύπαγε το διαπασών στο χέρι του και ακουγόταν ο διαπεραστικός του ήχος,πάνω στην φρενίτιδα της έντασης,ξεκίνησε να το χτυπάει πάνω στο τραπέζι για να πάρει μια πιο ξύλινη "λα",συνέχισε για πολλή ώρα και ξαφνικά πάνω στην ορμή και στην ξέφρενη μανία του το παράκανε,χτύπησε τόσο δυνατά το διαπασών που λύγισε,στράβωσε...Για μια στιγμή συν ήρθε και αντίκρυ σε με έκπληξη και σοκ το αποτρόπαιο θέαμα..
Η μοναδική αγάπη του,το μοναδικό του πάθος είχε αχρηστευθεί...Παρατήρησε την κλίση που είχε πάρει και συνειδητοποίησε με μιας ότι ποτέ δεν θα ξαναακουγε αυτή την καθαρή λα που τόσο τον είχε συνεπάρει τόσα χρόνια...
Μια μαύρη απελπισία τον κατέκλυσε,ο κόσμος του σκοτείνιασε και έγινε ένα βαθύ πηγάδι απελπισίας..Βγήκε έξω από την πόρτα και την έκλεισε με δύναμη κρατώντας το μικρό στραβωμένο διαπασών μέσα στα χέρια του..
Με δύναμη το πέταξε στον απέναντι τοίχο που απείχε μόνο τρία μέτρα από την είσοδο του σπιτιού του..Χτύπησε πάνω στην πέτρινη κορνίζα του παραθύρου του γείτονα,έβγαλε ένα ήχο και έπεσε χάμω..Έμεινε αποσβολωμένος..Ο ήχος ήταν σίγουρος ότι δεν ήταν μια "Λα",αλλά παραταύτα είχε μια καθαρότητα αν και δεν διαρκούσε τόσο πολύ.
Το σήκωσε και το ξαναπέταξε με τον ίδιο τρόπο και αυτό ξαναήχησε με την σειρά του...
Χαρούμενος συνέχισε να το χτυπάει...Είχε ανακαλύψει επιτέλους την "Σολ"...