Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

Η υπέρβαση του ανυπόστατου ψεύδους της ζωής..


Ανέλαβα εγχείρημα δύσκολο,που με την βαρύτητα που το διακατέχει θα καταρρεύσει εκ των έσω σαν τους αυθαίρετους πύργους της Βαβέλ...
Γιαυτό και θα το προστατεύσω και στην θέση του αντί για ποίημα θα παίξω μια μπαλάντα.
Και να λοιπόν,καταντήσαμε μετά από αιώνες πολλούς τις ζωές σας ένα ανυπόστατο ψέμα που χαριεντίζεται ποικιλοτρόπως σαν βαυκαλισμός στα ακροδάκτυλα ενός κουλού ζογκλέρ που κάνει όλα τα κόλπα εκτός από αυτό το κλασσικό με τα τρία μπαλάκια που παιδάκια μαθαίναμε με κόπο αν και το πιο εύκολο και βάση μιας καριέρας..
Διασπαθίσαμε τις ζωές σας με όλα τα καλούδια που διακατέχουν και οπλίζουν το σκυρόδεμα του ψεύδους σε υπέρμετρες δόσεις ρίχνοντας τόνους υλικό στην χοάνη του πως να "γίγνεσθαι"και ουχί του πως να υπ άρχεται,δηλαδή σαν να κάνεις ένα υψηλότατο κτίσμα με άμμο θαλάσσης,και με το μείγμα αυτό κατασκευάσαμε έναν ουρανοξύστη επίμονο και απαιτητικό ως προς τα έξοδα συντήρησις καθώτι θα μπάζει από πα ντου συνεχώς και κάθε τόσο θα κρυώνεις..
Ο δε θυρωρός έγινε ιδιοκτήτης και επιμόνως φωνάζει ,αποκλείει,διατάσσει ωσάν γενικός κουμανταδόρος και λοστρόμος που προστατεύει την αυτεπιστασία του δήθεν από ήθος αλλά και με την ελαφρότητα που διακατέχει τον υφιστάμενο που δεν ορίζει την μοίρα του όσο αφορά την κατάληξη του όλου εγχειρήματος..Και στο τέλος που είναι έτοιμο να ξεκινήσει το ταξίδι.... κάθεται η βάρκα...
Στο δε παράδειγμα του θυρωρού απλώς με τους πολυσύνθετους κανόνες που επιβάλει η δήθεν βαρύτητα της θέσης του δημιουργεί αναταραχές και αναστατώσεις εις τους ενοίκους κάνοντας τους την ζωή φορτική και αφόρητη χωρίς ουδείς να τολμά να τον απολύσει από΄συνήθεια...Και μάλιστα μπορεί να μην κατάφερα να κατασκευάσω την μπαλάντα που σας υποσχέθηκα αλλά σας υπόσχομαι ότι οι ουρανοξύστες από άμμο θαλάσσης καταρρέουν με θόρυβο,και μπάζουν ανηλεώς ώστε να μπορείται να παραπονιέστε μέχρι να γίνετε μια χούφτα από στάχτη που γλιστράει απ`τα χέρια του κουλού ζογκλέρ που τόσο θαυμάζετε και επιδεικνύεται με την κάθε ευκαιρία σαν απόκτημα ζωής και κόπων και που απαιτεί με την σειρά του τον θαυμασμό και την επικέντρωση του ενδιαφέροντος στα δευτερόλεπτα του επόμενου κόλπου που προετοιμάζει σκεπτόμενος εδώ και πολλά χρόνια για να καταπλήξει τα πλήθη...
Με την σειρά μου απορώ για πολλά αλλά για ένα δεν απορώ.......

Θα είμαι για λίγο ακόμα καυστικός και σαλτιμπάγκος με την σειρά μου αλλά αν και η κοινή γλώσσα χτίζει βιβλικούς πύργους η έλλειψη συνεννόησης τους κλονίζει.
Το ιδιόμορφο δε των παραληρηματικών λόγων είναι τα νοήματα που ορίζουν η η ηθελημένη μεταξύ των κενών έλλειψης αυτών, νοήμτα που απλά συνεπάγονται για τον καθένα όπως η συνείδησις ορίζει με την λειτουργία μιας σήτας που διυλίζει τα σταχυολογήματα ...
Και για να γίνομαι φιλικός και κατανοητός,καλά κάνετε και έχετε όλοι την ελευθερία να καταλάβετε ότι καταλαβαίνεται αλλά μην φοβήσθαι να το κουράζεται ...Ιδίως την μέρα αυτή που γιορτάζει ο Αγιος Θεομπαίχτης και οι δε εκδιδόμενες αγκομαχούν οι δε μοναχικές αναρωτιούνται ως προς τα λάθη,οι δε επίδοξοι πορθητές εκλιπαρούν οι μεν ερωτύλοι πληρώνουν...
Με το καλύτερο από όλα όσοι γιορτάζουν να γιορτάζουν με την πάρτη τους, αφήνοντας Σαρδόνια χαμόγελα να υφέρπονται κάτω από την κάθε εκδήλωση αλτρουιστικής αγάπης του Εγώ προς το Εσύ αλλά διαμέσου του Εγώ, κατασκευάζοντας την Νέα θεολογία της εποχής που αναδεικνύει την ζωή σε αυτό το ανυπόστατο ψεύδος που κομπορρημονεί και αναστενάζει,
υπάρχει για να παραπονιέται,
αλαλάζει για να υπάρχει,
δρα για να φαίνεται,
συγκρούεται για να αυτοπροσδιορίζεται ,
και όλα αυτά σε ρυθμούς ενός ατέλειωτου βραζιλιάνικορωσικού σήριαλ που δεν θα σταματήσει ποτέ να παίζεται γιατί είναι τόσο ευκολόπεπτο που δεν θα το χορτάσεις ποτέ, και γιαυτό θα το ποθείς κάθε μέρα ,
καθώς θα σε αφήνει πάντα πεινασμένο και επαίτη, καθώς δεν κατέχει καμία μα καμία, θρεπτική ουσία..
Για τη υπέρβαση δε τούτου ας βρει ο καθένας τον τρόπο του αν το αυτό όλο τον αφορά αλλά σας παρακαλώ μόνο ένα,
όταν μου μιλάτε ,
να μην μου μιλάτε σαν σε μεταγλωττισμένο σήριαλ γιατί το αυτό με αναστατώνει βαθέως και με θλίβει,
...καθότι η επανάληψη, μήτηρ πάσας παθήσεως...

Επίσης σαν τελευταιο καρφί σας θέτω το να φροντίσετε, όταν κλαίτε.... να μην κλαίτε για τον εαυτούλη σας και με το αυτό σφραγίζω ερμητικά... το όλο θεμα....

2 σχόλια:

aKanonisti είπε...

Και για ποιόν να κλαίμε???
Για την χαμμένη αθωότητα....ή την Μακεδονία???

Αααααα δεν μας τα λες καλά.... και μας μπερδεύεις.....

:-)))))

HELIASTER είπε...

@Unshaped
Καλά λοιπόν θα το λιανίσω αγαπητή...
Θέτουμε τα εξής ερωτήματα α)υπάρχει μετενσάρκωση?β)Θα αποδώσουν τα οικονομικά μέτρα?
γ)Ποιός εξαφάνισε τον Τζων Αυλακιώτη?
Φυσικά και θέλω να σας μπερδέψω αλλιώς θα το έγραφα με αναλυτικές οδηγίες σαν τον τσελεμεντέ..Και βέβαια σας δικαιολογώ για την επικέντρωση στις τελευταίες γραμμές γιατί το ως άνω πειραματικό είδος γραφής είναι αρκούντως κουραστικό και ουχί ευκολοανάγνωστο και δια εμέ..Πάντως έπισημαίνω ότι το πρόβλημα των σχέσεων έγκειται στο να εκπαιδευτούμε να αγαπάμε τον άλλον και όχι να εκπαιδεύουμε τον άλλον να μας αγαπήσει και μια καλή αρχή είναι να μην φθλάμε όλη την αγάπη μας για τον εαυτό μας καθότι δεν περισεύει στάλα για τους άλλους και αν το ανάγεται σε επιπεδο κοινωνικού συνόλου θα διαπιστώσετε ότι τα ένστικτά μας για την αυτοεπιβεβαίωση και την επιβίωση καθώς και η επικέντρωση στον εαυτούλη μας είναι το απάυγασμα της ανθρώπινης κακομοιριάς και κατάντιας του σήμερα.Κάθε φορά που κλαίμε για τον εαυτό μας βαζουμε καρφιά στο φέρετρο της εξέλιξης μας καθότι δεν υπάρχει μεγαλύτερος εγωισμός από την αυτολύπηση όπου μας οδηγει στην αγιοποίηση του Εγώ μας περιγράφωντας το τι τραβάμε εμείς οι κακόμοιροι από τα άλλα τα τέρατα ενώ εμείς είμαστε πάντα τόσο καλοί και τόσο θύματα και δεν μας αξίζει κάτι τέτοιο,κρύβωντας την αλήθεια ακόμα και από εμάς...Γκε γκε?Το λιάνισα αρκούντως νομίζω...Και μην ανησυχείτε θα σας ξαναμπερδευω όσο μπορώ...Φιλάκια και ευχαριστώ για το έναυσμα...Συγνώμη δε για το ύφος αν το παρερμηνεύσατε αλλά δεν θα έπρεπε..