Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Το θύμα μιας προμελετημένης σύγκρουσης...



Το ιππικό ήταν νευρικό. Όλοι μετρούσαν τα δευτερόλεπτα,πύργοι από πίσω μας φύλαγαν τα νώτα μας,οι δε αξιωματικοί περιτριγυρισμένοι από τους στρατιώτες τους ανέδιδαν μια σιγουριά αυτοπεποίθησης.


Ήταν από αυτές τις μέρες που φωτίζονταν από ένα φως σαν λάμπες νέον και μια απίστευτη νευρικότητα είχε ξεχυθεί στην παράταξη.


Έπρεπε όχι μόνο να κρατήσουμε αλλά και να προελάσουμε μπροστά,να σπάσουμε την παράταξη του εχθρού που θα καραδοκούσε την οποιαδήτε αδυναμία θα δείχναμε για να την εκμεταλευτεί.


Σαν να υπήρχε ένας θείος νους είχαμε τοποθετηθεί σφιχτά ο ένας δίπλα στον άλλο με σκοπό να καλύπτουμε όλες τις πτυχές της προέλασης. Πρώτο φαίνονταν ότι θα προέλαυνε το κέντρο,εκεί ακριβώς που βρισκόμουν και ο σκοπός δεν θάταν παρά να καταλαμβάνομαι το ένα τετράγωνο μετά το άλλο μέχρι η να πέσουμε η να νικήσουμε.


Δεν χώραγε κανένα είδους υποχώρησης η ενδοιασμός.


Ένας καπνός πνιγηρός έρχονταν από τα αριστερά και δηλητηρίαζε το πεδίο.


Και να τώρα προχώρησα ,όλα είχαν ξεκινήσει ξαφνικά..Άρχισα να προελαύνω και κατ έλαβα με βιάση το επόμενο τετράγωνο χωρίς κανενός είδους αντίστασης.


Μετά κινήθηκε το αριστερό κέρας,ενώ το ιππικό με έναν υπερκερωτικό ελιγμό βρέθηκε ένα τετράγωνο αριστερά να καλύπτει τα πλευρά από την πιθανή αντεπίθεση του εχθρού.


Μετά ακόμα ένα και περιχαράκωση στο επόμενο..Όλα πήγαιναν καλά..Μετά από λίγο άρχισαν οι πρώτες απώλειες εκατέρωθεν των στρατοπέδων,και είδα τους πρώτους να χάνονται μπρος στα μάτια μου,αλλά εγώ συνέχιζα ακάθεκτος,ένα σταθερό βήμα κάθε φορά. Είχα ήδη βρεθεί σχεδόν μόνος στο κέντρο της αντίπαλης παράταξης να ελέγχω το κέντρο βάρους της σύγκρουσης αλλά ταυτόχρονα ήμουν και ο πιο εκτεθειμένος εκείνη την στιγμή στους κινδύνους. Αλλά συνέχισα αφήνοντας πίσω μου και προσπερνώντας εχθρικές μονάδες.Έφθανα όλο και πιο κοντά στον αντικειμενικό σκοπό μου,έφτανα όλο και πιο κοντά. Από δίπλα μου με ακολουθούσε και ένας άλλος συστρατιώτης μου που προστάτευε ενστικτωδώς την προέλαση και τα πλάγια μου,μέχρι που το είδα να χανεται και αυτός από μια κρούση του αντίπαλου ιππικού.


Ήμουν πολύ΄κοντά αλλά είχα πλέον μείνει μόνος και ξεκρέμαστος. Και τότε το είδα,έπρεπε να θυσιαστώ...


Ένιωσα με μια ορμή σαν σάρωμα,σαν ένα βίαιο σκούντημα τον μαύρο εκείνο αξιωματικό να με εκτοπίζει.


Και ένα θεόρατο χέρι να με αρπάζει και να με τοποθετεί δίπλα από το τεράστιο διπλό χρονόμετρο που όριζε την μοίρα μας εκείνη την μέρα της σύγκρουσης.


Είδα το τσιγάρο που γέμιζε καπνό το πεδίο να καίγεται πάνω στο τασάκι.


Αλλά το τελευταίο πράγμα που μπόρεσα να δω ,προτού ξαναμπώ στο σκοτεινό μου κουτί που με φιλοξενούσε για καιρό,


ήταν τον Βασιλιά μου να γέρνει πεσμένος από αγανάκτηση στο πλάι της σκακιέρας...

8 σχόλια:

Rodia είπε...

:)

Σταλαγματιά είπε...

Χμμμ
Μια μάχη που σίγουρα θα άφηνε πίσω σημάδια όποια κι αν είναι η κατάληξη.

Ξέρεις τι έχω καταλάβει;
Πως ο μόνος πόλεμος που μπορεί να με συντρίψει είναι με τον ίδιο μου τον εαυτό.
Όλους τους άλλος μπορώ να τους αντιμετωπίσω ισάξια.

Φιλί !!

HELIASTER είπε...

@Rodia
WHAT???

@Anastasia
Enoite oti mono o eautos mas mas sintrivi.To telos tis sigrusis erxete otan den prospathis na glitosis kati..Giati opios einai diatethimenos na ta xasi ola ta exei ola,opoios prospathi na perisosi kati to xani kai auto..Kanenan den antimetopizume giati kanis den mpori na mas dosi h na parume kati apo auton..Ola ta ftiaxnume moni mas,emis kai i mikri mas antilipsi..
Apo to fili protimo...ta filia..
Kai to antapodido..

faraona είπε...

Ε ναι...
να μην προσπαθείς να γλυτώσεις
αλλά να μην κάνεις απ την αλλη και μανιέρα την τάση για αυτοκαταστροφή...
Ισορροπίες.

HELIASTER είπε...

@Faraona
Eσείς τουλάχιστον νομίζω ότι έχετε παραδείγματα γαι το πώς η ικανότητα αυτοαναίρεσης και "αυτοκαταστροφής" μπορεί να οδηγήσει στην εξέλιξη.Είναι απαραίτητο συστατικό για τους εγωμανής να την στήνουν στον εαυτό τους ωστε κάθε φορά νατον ξεπερνάνε,ιδίως οι πολλοί χαρισματικοί αλλά ευφηής οι οποίοι ακριβώς επειδή είναι ευφηής δεν δύνανται να ενταχθούν σε κάποιο καλούπι και σκοπεύουν αποκλειστικά να διατηρήσουν την ρευστότητα τους.Φανταστήτε επίσης ανθρώπους που δεν ήταν κανένας ικανός να τους "νικήσει",πως θα μπορούσαν να εξελιχθούν αν δεν κατασκεύαζαν οι ίδιοι τις ήττες τους?Γιατί ξέρετε ότι στη ήττα θα αναπτύξεις την ταπεινότητα και την εγκατάλειψη που χρειάζονται σε κάποια κοκτειλ..
Το θέμα είναι απλώς να καταλάβεις ότι ποτέ δεν έχεις να χάσεις τίποτα..Έτσι όταν συνηδειτοποιείς ότι το παιχνίδι είναι σοφά κατασκευασμένο ωστε κανείς να μην κερδίζει και κανείς να μην χάνει απόλυτα αποκτάς την απαραίτητη τόλμη και ελευθερία που χρειάζεται για να μην είσαι ένα....πιόνι...
Αλλά ακόμα και μετά πρέπει να καταφέρεις να ξεπεράσεις την ...αυθεντία σου,και εκεί ξεκινάει ένα αλλο είδος πολέμου από τα σοβαρότερα μια και υποστηρίζεται από ...αυθεντίες..Πολλές απώλειες λοιπόν μέχρι να βρείς το ...κέντρο βάρους της σύγκρουσης.Οτι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό,και ότι σε κάνει πιο δυνατό σε κάνει πιο τυφλό...Πάντα η ικανότητα αυτοαναίρεσης σε κάνει πιο διαυγή,γιαυτό αν δεν σου συμβαίνει ...δημιούργησέ το....
Φιλάκια και να περνάτε καλά και φωτεινά..

faraona είπε...

Πολύ το φχαριστήθηκα.
Εχω πάρει ελάχιστες τέτοιες απαντήσεις σε σχόλια μου.
Και σεις ναστε καλά...
Προσπαθούμε για το «φωτεινά» οσο μπορούμε.

:)

fotini είπε...

Μ ΑΡΕΣΕΙ ΑΥΤΗ Η ΑΛΛΗ ΟΠΤΙΚΗ ΜΙΑ ΠΑΡΤΙΔΑΣ ΣΚΆΚΙ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙς.. ΤΗς ΟΠΟΙΑΣ ΠΑΡΤΙΔΑΣ...ΣΚΑΚΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΡΙΒΟΛΟΓΏ..
ΤΕΛΙΚΑ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΑΞΙΑ Η ΟΠΤΙΚΗ ΓΩΝΙΑ ΠΟΥ ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΚΑΝΕΙς

ΝΑ ΧΕΙς ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ
ΜΠΗΚΕ Η ΑΝΟΙΞΗ
ΒΑΘΙΕς ΑΝΆΣΕς..

HELIASTER είπε...

Ο κατέχων περισσότερες οπτικές γωνίες ...κερδίζει...
Βαθιές ανάσες και καλές....βουτιές!!!