Tοπία πίσω απ`τις σκηνές μιας ζωής.

Πρόκειται για μια ανακολουθία,αλλά αυτό ακριβώς μας ενδιαφέρει σ`αυτήν την ιστορία...Η ανακολουθία των γεγονότων που περιγράφουν μια ζωή. Και γιαυτό ακριβώς ξεκινάει ανάποδα .Η τελευταία φωτογραφία είναι η πρώτη...μάλλον.

Σ`αυτήν την ιστορία πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν οι Σαικσπηρικές μας τρεις μοίρες,αυτές που μας κλωθογυρίζουν και μας παίζουν σαν χάρτινους μασκαράδες κάθε μα κάθε δευτερόλεπτο.

Οι φίλοι μας και συμπρωταγωνιστές είναι τα φώτα και οι σκιές...Σκηνοθέτης ο χρόνος...

Η ιστορία ξεκινάει παλιά,τότε που όπως φαίνεται γεννήθηκα σε μια παράγκα. Όταν γεννήθηκα η μάλλον για να ακριβολογούμε λίγο μετά,γεννήθηκα με ένα παράδοξο ελάττωμα.Θυμόμουν τα πάντα με ακρίβεια και όταν λέμε τα πάντα εννοούμε τα πάντα,την κάθε μικρή λεπτομέρεια,ακόμα και πριν ...γεννηθώ...Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν παραισθήσεις,εικόνες που δεν είχα δει ποτέ και εμφανίζονταν σαν ρίπη αναδυόμενες από τον νου κατακλύζοντας το οπτικό πεδίο και αφήνοντας με άφωνο με μια αίσθηση του κενού. Σε μια κατάσταση απομόνωσης από το περιβάλλον...Μετά ,πολύ μετά κατάλαβα...

Έφηβος πλέον,άρχισα να ταξιδεύω πολύ,σε όσα πιο πολλά μέρη μπορούσα. Κάποια μέρη ξύπναγαν ακόμα πιο πολύ μνήμες,ολάκερες και ταξινομημένες.Πάντως όσο πιο πολύ θυμόμουν τόσο χανόταν και η γαλήνη μου. Για τον απλό λόγο ότι η γραμμικότητα της σκέψης κόλλαγε μια και το αίτιο και αιτιατό της μνήμης μου είχε καταστραφεί ολοκληρωτικά και ένα άγριο συνοθύλεμα συμβάντων έπληττε καίρια την υπόσταση μου και με παρέσερνε σε ένα εσωστρεφικό παιχνίδι αναζήτησης και πολλών γιατί...

Στο μεταξύ βρήκα τρόπους να συγχρωτίζομαι και να συμμετέχω και σε αυτόν τον ποδόγυρο των ψυχών που βρέθηκα να πλέω...

Μετά άλλωστε παρατήρησα και ένα άλλο εξίσου βαρύτατο ελάττωμα..Δεν μπορούσα να ταυτιστώ..Έβλεπα όλους γύρω μου να παθιάζονται και να ταυτίζονται με το παραμικρό,ένα ωραίο ζευγάρι παπούτσια,ένα ωραίο σπίτι,ένα ωραίο αυτοκίνητο...Να παθιάζονται με το παραμικρό,να φωνάζουν και να καυγαδίζουν,να υποστηρίζουν με μανία την ορθότητα της κάθε άποψης και στάσης,το απόλυτο της γνώσης τους,και οφείλω να ομολογήσω ότι πάντα ένιωθα άβολα και πολλές φορές μπήκα στον πειρασμό να προσποιηθώ το ίδιο για να μη με ...καταλάβουν.Να μην καταλάβουν ότι ένιωθα μια βαθύτατη αδιαφορία και βαρεμάρα για όλα αυτά τα πράγματα που τους απασχολούσαν,ήξερα ότι όλο αυτό η μάλλον ένιωθα ότι όλο αυτό ήταν ένα παραπέτασμα,μια κουρτίνα που μας κρύβει αυτό που είναι η ζωή..Αλλά δεν μπορούσα με τίποτα να το ..αποδείξω..Μια και η αντιληπτικότητα είναι ένα θέμα που έχει τόσες εκφάνσεις΄...όσοι και οι άνθρωποι..Και κάπως έτσι ξεκινάει και αυτό το ταξίδι..

Η μάλλον κάπως έτσι τελειώνει και αυτό το ταξίδι...Η μάλλον ,έτσι συνεχίζεται...Δεν κόλα γα πουθενά και έτσι απλώς ,ταξίδευα...Ταξίδευα παντού και σε κάθε ευκαιρία,και ένιωθα ωραία καθώς όλοι αυτοί οι τόποι,όλες αυτές οι εικόνες γλύστραγαν πάνω μου σαν μια βροχή,σαν στάλες και το μόνο που έμενε πίσω ήταν ένας ακόμα απόηχος,μια μικρή βουή...

Μ`άρεσε αυτό το παίξιμο του φωτός και της σκιάς,η μέρα και η νύχτα,η ταχύτητα και η εναλλαγή..Οι σύντομες στάσεις για ανάπαυση...Όλα περνάγανε σαν εικόνες και ένιωθα κάθε μέρα ζωντανός,κάθε μέρα με την προσδοκία μια καινούργιας εικόνας,μιας καινούργιας παλέτας χρώματος,καθώς όπως ξέρετε αλλάζοντας παρ αλλήλους και μεσημβρινούς αλλάζουν και οι αποχρώσεις,της θάλασσας των βουνών ,του ουρανού..

Ποτέ δεν θα μπορέσω να ξέρω με σιγουριά αν αυτό είναι η ζωή,αλλά απ`την άλλη δεν με νοιάζει..¨Όπως περνάνε τα τοπία και οι εικόνες,έτσι ακριβώς προσπερνώ και εγώ ..Σαν μια εικόνα,σαν ένα υποσυνείδητο μήνυμα στις δικές τους μνήμες. Σαν αστραπή που έπεσε μακρυά και κανείς δεν είδε μα αισθάνθηκε το ηλεκτρικό της φορτίο στην ραχοκοκκαλιά του...

¨Άδεια δωμάτια με φιλοξενούν στα ταξίδια μου..Που προσπαθούν να βάλλουν λίγη θαλπωρή και ζεστασιά για κάποιες ώρες...

Ο κόσμος περνάει σε ένα τρελό σπίν μέσα απ`τα φινιστρίνια...

Οι πόλεις μ`αφήνουν στο διάβα τους,η ίσως φωτίζουν τις φυγές μου...

Ίσως κάποιος να έμπαινε στον πειρασμό να δώσει κάποιο νόημα. Ακόμα και εγώ θα μπορούσα να επιδείξω με στόμφο κάποιο νόημα ΄με περισσά και παθιασμένα επιχειρήματα αλλά δεν θα μπω στον πειρασμό..Ξέρω ότι το νόημα το δίνουμε στην απέλπιδα προσπάθεια να τραβήξουμε τις κουρτίνες στο αδυσώπητο που μας παραμονεύει στο σύμπαν που διασχίζουμε..Το νόημα το δίνουμε ακριβώς όπως θέλουμε για να μην γευόμαστε το άτοπο της αυθυπαρξίας μας,και πάνω σε αυτό κατασκευάζουμε συνθήκες και ιδεολογήματα σαν μια τηλεόραση που παίζει για να συντροφέψει μια άυπνη νύχτα...



Αυτά είναι τα τοπία που υπάρχουν πίσω απ`τις σκηνές μιας ζωής..Μοναδικά σαν το φακό μιας κάμερας που έτυχε να βρίσκεται σε ένα σημείο μια στιγμή,για να ορίσει το περιεχόμενο της εικόνας...

Και πάντα μια θάλασσα,ένα πέλαγος,ένας ωκεανός που λαμπυρίζει...Αυτός και τα αλκοολικά πάλσαρ που επιμένουν να στροβιλίζονται σαν στήλες φωτός μ`απίστευτη ταχύτητα γύρω απ`τον εαυτό τους...

Και μέσα από την πραγμάτωση της κυριαρχίας στην ύλη αυτοπροσδιοριζόμαστε και προοικονομούμε την μοναδικότητα και την ανωτερότητα της αυθυπαρξίας μας σαν δόκιμοι τεχνίτες κόσμων που μόλις φτιάξανε την πρώτη τους γέφυρα για να καλύψει ένα ακόμα κενό...Που απειλεί την ελευθερία των κινήσεων...

Σαν ναυτικοί που γύρισαν τον κόσμο,αναπαυόμαστε και το μόνο που άλλαξε μετά από όλο αυτό το ταξίδι είναι το βλέμμα που κοιτάμε τα πράγματα. Λίγο πιο μακρινό,λίγο πιο θολό και ανεστίαστο,τόσο όσο χρειάζονται για να χωρέσουν οι εικόνες,και οι μνήμες που απλώθηκαν σαν ωκεανός εικόνων κάτω απ`τον ήλιο και σιγά εξαϋλώνονται για να φτιάξουν μια καινούργια βροχή...

Το ταξίδι έτσι και αλλιώς είναι απ`την φύση του προαιρετικό...Το συντροφεύει η ανάγκη η η απουσία της..Το συντροφεύουν οι πόθοι και οι προσδοκίες η η απουσία τους...

Το συντροφεύουν καταιγίδες,νύχτες ,ξημερώματα,φεγγάρια, γαλαξίες ,τσιγάρα ,καπνός σκόνη,νηνεμίες,ουράνια τόξα...

Το συντροφεύομαι εμείς,τα φαντάσματα...Η οι φασματικοί μας φίλοι.....

Και οι μοίρες που μας προσμένουν και συζητούν κάθε φορά ,αποφασίζουν για την έκβαση..

Αλλά ποιος τους δίνει σημασία. Ακόμα και αυτές καταντούν μια απλή ιδεοληψία στο διάβα μας. Έτσι και αλλιώς όσο αυτές συσκέπτονται μπορεί κάλλιστα να ξεκινήσει το επόμενο ταξίδι,χωρίς καν να προλάβουν να φέρουν αντίρρηση ,αν δεν τους δώσεις τον χρόνο..

Βέβαια ίσως σε αυτές να οφείλεται η κάθε κατάληξη,ο κάθε προορισμός αλλά και αυτό δεν θα το μάθουμε..Πρέπει να ξέρεις να προσπερνάς και να αγνοείς τα πεπρωμένα σου και το μόνο που χρειάζεσαι για αυτό είναι ενέργεια,πολύ ενέργεια και τίποτα δεν σε σταματά,τίποτα δεν μπορεί να σε φτάσει...

Και κάπως έτσι συνεχίζεται το ταξίδι...Κουραστικό,βαρετό,με εναλλαγές,με δράση που είναι απ`την φύση της άφρονη αλλά συνάμμα βασιλικότερη της απραξίας..Και έτσι ξεσπαθώνουν και οι μνήμες,αυτές που τόσο με βασάνιζαν μα μούδιναν σιγά σιγά τα κλειδιά της αιωνιότητας..Ξετυλίγωντας μου σαν νήματα μπερδεμένα στο αδράχτι,άρα όχι ξετυλίγωντας αλλά κουβαριάζοντας την αέναη ροή των πραγμάτων...
Μόνο η ταχύτητα είναι ικανή να σε κάνει να δείς τι κρύβεται πίσω απ`τις σκηνές....

Όπως δεν σας είπα ακόμα, γεννήθηκα με ένα ακόμα κουσούρι το οποίο μάλλον ήταν και το βαρύτερο από όλα..Είχα μια εμφυτη περιέργεια,μια απρόσκοπτη περιεργεια αρκετά αλλόκοτη για το νεαρό της τότε ηλικίας μου..Είχα μια άσβεστη περιέργεια για το επόμενο βήμα,για το επόμενο στάδιο,για το που φθάνει το ανθρώπινο μυαλό,για το ποιά είναι η...μοίρα της ανθρωπότητας.Τέτοιες περιέργειες...Απ`αυτές που δεν μπορούν να απαντηθούν και να σβήσουν ποτέ,όσο και αν διαβάζεις,όσο και να μορφώνεσαι,όσο και αν προσπαθείς να ανοίξεις τα πέπλα...

Κάπως έτσι ταξιδεύω,με μια άσβεστη χωρίς σκοπό περιέργεια...

Κάποιες φορές παρόλες τις αντιξοότητες ανάβει το πράσινο και προχωράς...

Άλλες φορές το κόκκινο,αλλά και αυτό είναι στο πρόγραμμα..

Αλλά πάντα όλα μένουν πίσω....Μακρυνά.

Σε αυτήν εδώ την ιστορία που τελειώνει, στην αρχή της,

γεννήθηκα όπως σας είπα,

σε μια παράγκα...,

μια.... βροχερή νύχτα.....