Η σεπτή ηρεμία μιας έμπνευσης,σαν αποκούμπι της αγνής γοητείας μιας σκοτοδίνης..

ΤΟ ΠΛΑΊΣΙΟ

Στις πληγές των ονείρων σου τσαλαβουτούν,ξεκούρδιστοι πολιτικοί παραληρούν
Σαν ιερείς του δέους,λατρεύσαντες τον φόβο σαν θεό τους..
Την ανεπάρκεια σερβίρουν σαν μνημόσυνο ,που λοιδορεί τα ακόμα αγέννητα τους θύματα.
Χαμένοι στην παράκρουση μιας ιστορίας που λαθεύει στοχεύοντας στην απουσία οραμάτων,στην γέννηση εφιαλτών από επιλήσμονες ανονείρευτους,στην ανάδειξή της αποστράγγισης ανθρωπιάς σε ιστορική αναγκαιότητα..

ΤΟ ΥΠΟΚΕΊΜΕΝΟ

Σε παραλληλένθετες οδούς ρωτάς,εκεί που χορταίνει ο νους από συγκρούσεις,μέσα στην γοητεία της αντίθεσης, με δόλο αναμονής χειμάζεις.
Μπρος στην επίπληξη μιας μοίρας,χορταίνεις διαγουμίζωντας αντιφάσεις,αυτές που προσδοκούν να προσπελάσεις το ένα μοιραίο ύστερα απ`το άλλο σαν φανεί..
Στην αναμέτρηση μιας βιάσης με των άλλων, αντιλαλούν κομμένες λαμαρίνες κρίματα σαν πέφτουν μέσ` στην κάμινο της φτιάξης,και μια αέναη ροή δημιουργίας σε τραβάει ,από την λάβα τους ένα άγαλμα καινούργιο να αντιτάξεις.
Και οι νόμοι όλοι λοιδορούν το υποκείμενο,που σέρνεται μπροστά σαν παραβάτης,
θύμα το ίδιο και υπαίτιος μιας νέας αυταπάτης.
Ευθύς ορθώνεται μπροστά η αυτοτέλεια,νομολογία ενός σημείου στο μηδέν,αυτή που σε έκανε να υπάρχεις,με πυρανεξήτηλα σφραγίσματα που αλλάζουν χρώμα σε μαρκάρει.
Ακόμα ένα αταξίδευτο όνειρο καλεί,και πίσω σου μια κάποια Φαίδρα σε προσμένει,μα μπρος ένα υπήνεμο και υπόκωφο γιαπί ,θυμίζει θάλασσα που κάπως αόριστα σου γνέφει.
Στην ανημπόρια μιας πυράντοχης καρδιάς που δίχως αίμα φτιάχτηκε να υπάρχει,μια άνοστη μοίρα προσδοκεί,αυτούς που ενεχυρίασαν αγάπη και πλειστηρίαζαν βραχυπρόθεσμα μια σχέση..

ΤΟ ΕΓΩ..

Στην φυλλοροή των πράξεων ενός Υπερσυντέλικου απόθεσαν το τώρα σαν ύστατη αποτίμηση μιας δράσης..
Μια σακοράφα ερμητικής γραφής τρυπάει και ράβει τα κενά.
Μια γοητεία σαν σκοτοδίνη γλυκαίνει τις στιγμές..Αυτές που φθείρουν τις ωδές της παλέτας των φθαρτών χρωμάτων. Σαν φουτουριστικές αναλύσεις περισπούδαστων θανάτων..

Η ΕΥΧΉ ΜΙΑΣ ΛΎΣΗΣ

Φτου..ξελευθερία....