Just a glance on a matter.

Στεκόταν εκει΄΄...Ακριβώς όπως την είχα δει χρόνια πριν στα όνειρα μου.Άκαμπτη μορφή με φόντο μια θάλασσα.Και την βρήκα ακριβώς εκεί στην παραλία των θαμπών φώτων σαν μια εικόνα που ξεγλιστράει απ`τα όνειρα για να περάσει στο ξύπνιο ανάμεσα από τις χαραμάδες των ματιών.

 Να αγναντεύει την θάλασσα με καρτερία φωνάζοντας τα μάκρυνα τα ΄φωτα .Ακούνητη σε αυτό το λεπτό που βασιλεύει η απόλυτη σιωπή.Και έτρεξα με λαχτάρα κοντά της.

 Σαν την μια να χανόταν και την άλλη να στέριωνε η φιγούρα της στο φόντο.Ακριβώς όπως τότε και σε εκείνο το όνειρο που την πρωτοείδα και μου έγνεψε.

 Σαν μια σταλαγματιά ζωής στην παραλία των αγνώστων οδοιπόρων.Άγνωστος φωτοδότης που γλυκά διέταζε τα χρώματα να γίνουν σβήσουν για το βράδυ.Τότε παλιά μου χάρισε τα τρία φτερά και με γλυκύτητα με πρόσταξε κάθε φορά που θα θελήσω κάτι αληθινά να αφήνω ένα φτερό να χάνεται στον άνεμο.

 Και ο άνεμος ήρθε και άρχιζε να παίρνει το φόρεμα εκείνης της ωραίας κόρης,να ξεσηκώνει την φιγούρα της καθώς ακόμα πιο κοντά πλησίαζα με βιάση.

 Μέχρι και το ΄φως το παρέσερνε ο άνεμος καθώς αυτή νωχελικά λικνιζόταν και παραδινόταν σε αυτόν η΄όπως ο εγωισμός  μου θα ήθελε να λέει για χάρη μου.

 άρχισε με βιάση να στριφογυρνάει,με βιάση και με χάρη σε ανήλιαγο χορό που αν υπήρχαν μάρτυρες θα φάνταζε αιθέριος μακρυνός και σαν απο αλλη φτιάξη.

 Θαμπή και φωτεινή συνάμα  μέσα απ`την μουντάδα,απτόητο μετείκασμα που αφήνει αχόρταγο το μάτι.Θυμάμαι πως άφησα το πρώτο φτερό να χαθεί μέσα σε μια παραζάλη ζητώντας να ξεχάσω την αγάπη.

 Και ο χορός της έγινε ακόμα πιο δυνατός,ένα στροβίλισμα του ανέμου η νάταν άραγε αυτή που πρόσταζε τον  άνεμο?
Μετά το δεύτερο φτερό το άφησα πάνω από έναν βράχο ζητώντας την ελευθερία.
Ακόμα το θυμάμαι να χάνεται στον ουρανό.Μα τούτη την φορά ήμουν αποφασισμένος θα το άφηνα τώρα να χαθεί κρατώντας την για πάντα μαζί μου.

 Διστακτικά σαν το κατάλαβε σιγοσταμάτησε.Και καθώς μάταια το έψαχνα στις τσέπες να το βρω γλυκά ξανά μου σιγοψιθύρισε ,οσαν να μίλαγε βαθιά μες το μυαλο΄μου.
  "Μην ανησυχείς για το φτερό,το έχεις ήδη αφήσει εκείνη την στερνή φορά που ευχήθηκες στο όνειρο, να μείνεις για πάντα συντροφιά μου.."
  Και κάθως σίμωσα για να την πάρω αγκαλιά.Απαλά για ακόμα μια φόρα μου  ξεγλιστράει,αφήνωντας με αλόγιστο στην σκέψη..

Μικρή αναλαμπή χαράς που πάει και έρχεται σαν φάρος..