To ατύχημα...

΄Είχα ένα θάλεγα ατύχημα που κανείς δεν μπορεί να μου εξηγήσει..
Αρχίζω να βλέπω τα πράγματα περίεργα,εντελώς αλλόκοτα μέσα στην κοινοτυπία τους.Έιναι εντελώς απίθανο ,αλλά συμβαίνει. Πάνω που οι μορφές που περικλείουν τα αντικείμενα τείνουν να σημάνουν την οριστική πεποίθηση ότι αυτό που βλέπω είναι κάτι γνωστό απ`το αρχείο καταγραφής εικόνων μου ξαφνικά αλλάζουν σχήμα ,αλλάζουν φίλτρα και βλέπω κάτι εντελώς διαφορετικό απ το σημείο....


Και πολύ φοβάμαι ότι βλέπω το σημαινόμενο...Γιατί μην νομίζετε ότι και οι προκαθορισμένες των πραγμάτων μορφές δεν είναι ένας δυνάστης και μια κατά συνθήκην καταπίεση που ανακαλύψαμε εμείς οι ίδιοι και επιβάλαμε με μαεστρία στους εαυτούς μας ....α, γιαυτό είμαι σίγουρος. Πάντα ήθελα να δω παραπέρα απ`τις οπτικές γωνίες που περιορίζουν την αντιληπτικότητα μας απ`το άπειρο στο ελάχιστο,και νομίζω ότι μετά από πολλούς κόπους τα κατάφερα,μόνο που τώρα πλέον αισθάνομαι λίγο παράξενα,λίγο αλλόκοτα.

Δεν ξέρω αν είναι ευτύχημα η ατύχημα,πάντως ομολογώ ότι είναι μια παράξενη εμπειρία που δεν λέει να μ`αφήσει ήσυχο..Και τα συμπτώματα είναι στα`αλήθεια παράξενα. Δεν είναι μόνο ότι τα γνώριμα πράγματα που βλέπω μετατρέπονται σε κάτι άλλο αλλά έχει αλλάξει και η ομιλία μου,γιαυτό άλλωστε γράφω. Να κοιτάξτε πως τα βλέπω τα πράγματα σε αυτές τις φωτογραφίες. Πιο πάνω είναι η πόλη της Αθήνας την νύχτα. Εδώ κάτω η πλατεία της Κέρκυρας μια ηλιόλουστη μέρα....

Κάτι δεν πάει καλά....Γιατί και οι φωτογραφίες που βγαίνουν δείχνουν πολλές φορές αυτό ακριβώς που βλέπω.

Η καλύτερη μου ώρα είναι στην δύση,τότε αισθάνομαι πιο καλά,σαν αν είμαι εγώ ,αυτός ο παλιός καλός εαυτός μου που έχω πεθύμησα αρκετά τον τελευταίο καιρό,αν και ομολογουμένως μου δημιουργούσε αρκετά προβλήματά με την περιορισμένη του οπτική,παραταύτα μου λείπει αρκετά. Και μου φαίνεται πως τον συναντώ κάποια ηλιοβασιλέματα σε όλη του την αίγλη αλλά με μιά εσάνς πολυφορεμένου...

Την δε νύχτα.....Την νύχτα τότε είμαι γεμάτος ζωή,πολύ δυνατός με βλέμμα που διαπερνά τοίχους,χώρες αποστάσεις,ναι τότε τα βλέπω όλα στην ουσία τους,σαν κύματα ενέργειας που γλιστρούν στο άπειρο και ξαναέρχονται να με αγγίξουν και να μου σημάνουν τις παραμικρές λεπτομέρειες για το κάθε τι,κύματα γνώσης και αισθαντικότητας που διαπερνούν το είναι μου και το γεμίζουν ενέργεια και γνώση...

Στα κλαμπ που γυρνώ χωρίς λόγο,απομονώνω τις λεπτομέρειες και τις αποχρώσεις τους με μια βούληση ωσάν αυτόνομη που ρυθμίζει αυτόματα την οπτική της κάθε κατάστασης και με περνά αυτοστιγμεί σε άλλους παράλληλους κόσμους γεμάτους χρώματα και μουσικές που πριν δεν υπήρχαν ,μα υπάρχουν και δεν τα βλέπουμε....

Έτσι σαν το νερό που διαποτίζει το σφουγγάρι κινούμαι αθόρυβα παντού γλιστρώ απ`την μια εικόνα στην άλλη,απ`το ένα φίλτρο στο άλλο και αν και προσπαθούσα να βρω έναν λόγο γιαυτό κατάλαβα ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος αλλά και ότι δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός αυτή η εναλλαγή..Κατάλαβα ότι είναι ένα στάδιο..

Είναι ένα στάδιο προς κάτι άλλο που δεν ξέρω που οδηγεί....

Αν δεν είναι τότε τα πράγματα μπορεί να είναι ίσως και άσχημα...

Πάντως έχω βρει ήδη μια δικαιολογία...

Όπως σας είπα .....είχα ένα ατύχημα........