Σάββατο 15 Αυγούστου 2009

The secret..passage...





Μέσα σε όλον αυτόν, τον ορυμαγδό,
υπάρχει ένα μυστικό πέρασμα που το γνωρίζουν μόνο αυτοί οι λίγοι οι παλιοί ,
που έμειναν στην εποχή μας.







Και το διδάσκονταν παλιά ,σε άλλες εποχές,
φοιτώντας στα μυστικά κολέγια της Ατλαντίδας.









Μέσα από τους αιώνες πέρασε σαν μια καλά φυλαγμένη μυστική παράδοση,
από στόμα σε στόμα, κρυμμένο από συμβολισμούς και πολύπλοκους μυστικούς κώδικες σφραγισμένους με τις θυσίες όσων τόλμησαν να αφήσουν έστω και ένα υπονοούμενο για την ύπαρξή του.
Πλέον ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα, θυμόνται αυτό τον αρχαίο μυστικό κώδικα που οδηγεί στην μεγαλύτερη αποκάλυψη, της ίδιας της έννοιας της ζωής ,ανάμεσά μας.
Και βέβαια όχι...
Δεν είμαι εγώ αυτός που θα σας αποκαλύψει το μυστικό,
αν και κανένας όρκος δεν με βαραίνει πλέον
μια και οι συμμαθητές μου και οι δάσκαλοί μου,
αυτοί που φοιτούσαμε μαζί ,στα μυστικά κολέγια της Ατλαντίδας, έχουν εδώ και πολύ καιρό εγκαταλείψει αυτήν την σφαίρα ύπαρξης.

Δεν θα σας το αποκαλύψω, όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά επειδή απλώς και εγώ πλέον δεν θυμάμαι καθαρά τον μυστικό κώδικα που το καλύπτει.
Έχουν περάσει άλλωστε τόσες χιλιάδες χρόνια από τότε..
Αυτό που θα μπορούσα ευχαρίστως να σας πώ ,
όχι για να σας βοηθήσω, αλλά περισσότερο να σας προβληματίσω ,
είναι κάποια κομμάτια που θυμάμαι απ`τον αρχαίο κώδικα. που μην φανταστείτε ότι είναι κάποια ακατανόητη και δυσνόητη αρχαία γραφή ,αλλά μια απλή σειρά κινήσεων και σκέψεων που πρέπει να γίνουν με σωστό χρόνο και αλληλουχία,
προκειμένου να αποκτήσουν την διάσταση του κώδικα...
Ενός κώδικα που μας οδηγεί σε ένα μυστικό πέρασμα,
που αλλάζει την διάσταση της μίζερης ύπαρξής μας ,
και μας ανοίγει δρόμους φωτεινούς ,
μας μετουσιώνει σε ανθρώπους φωτεινούς και σοφούς,



μας αλλάζει την οπτική και μας περνάει σε άλλες σφαίρες ύπαρξης που δεν γνωρίζουμε,
και όλα αυτά, με αυτόν τον χιλιοκρυμμένο κώδικα που δυστυχώς

..μόνο κομμάτια απ τη αρχή του μένουν στο έρημο απ`την πολυκαιρία μυαλό μου.
Πάνω που τον είχα, την πιο μεγάλη ανάγκη ,
άλλωστε γιαυτό μας τον δίδαξαν ,
σε περίπτωση ανάγκης ,όταν όλα σου πάνε στραβά...
Θυμάμαι μόνο πως άρχιζε ,







σκέφτεσαι το ηλιοβασίλεμα ,









σηκώνεις το βλέμμα και ...χαμογελάς....
Στον ήλιο,στην ζωή,στον διπλανό σου...


Και έτσι και εγώ χαμογελάω....

Με τη ελπίδα να εμφανιστεί στο μυαλό μου η συνέχεια...
Η ...μήπως έφτανε μόνο αυτό???

5 σχόλια:

pandiony είπε...

εεε τα κολεγιόπαιδα της Ατλαντίδας!!!1
καλημέρεςςςς

Σταλαγματιά είπε...

όσα χρόνια κι αν περάσουν όλα θα μοιάζουν ίδια μέσα μας και όλοι οι κώδικες θα αλλάζουνε μορφη μα θα ναι πάντα ίδιοι.
Στο ηλιοβασίλεμα
στο χαμόγελο
σε μια αγκαλιά
στα άστρα που φωτίζουν τα δρόμο μας τα βράδια...

Μέρα καλή

HELIASTER είπε...

pandiony
Τι νόμιζες,βέβαια δεν μίλησα ακόμα για τα δίδακτρα.....

Anastasia
Οι κώδικες αλλάζουν,και ξεχνιώνται καθώς απομακρυνόμαστε ο ένας απ`τον άλλο και ψάχνουμε να δώσουμε ψυχή σε ότι δεν έχει χαμένοι μακρυά απ`τους εαυτούς μας με μόνο την ανάμνηση του ΄πως θα έπρεπε να ζούμε,συνθλιμ΄΄ενοι απ`τα ψεύτικά θέλω που μας μάθαν με τόσο κόπο αλλά μάταια...

επί λέξει είπε...

Πολύ ωραίο, εμπνευσμένο και αισιόδοξο αυτό που έγραψες...


Υ.Γ. Όταν παροικούσατε στην Ατλαντίδα, μήπως πήρε το μάτι σας κανένα ΣΤΡΑΤΗΓακΗ;

:))

HELIASTER είπε...

AA
Kάτι μου θυμίζει,νομίζω τρίτη σειρά θρανία από δεξιά στο βάθος,κοντά στο τελευταίο παράθυρο..