Ρυάκια ονείρων γλύστραγαν εκείνες τις Αυγουστιάτικες βραδυές,απ` το υγρό σου βλέμμα,
και τα μαλλιά σου τά παιρνε ο άνεμος.
Καθώς αγνάντευε απ`το παλιό το φρούριο την θάλασσα και τα μακρυνά της φώτα,
και όπως οι λέξεις σου κομμένες καθώς βγαίνανε χτύπαγαν από μακρυά και ξεθυμασμένα τον στόχο τους,παρατήρησες την σιγανή μουρμούρα της θάλασσας που σαν να ρώταγε επίμονα την ίδια ερώτηση με πείσμα,δυνάμωνε και σκέπαζε τα λόγια σου.
Και παρέμεινε σιωπηλός στις ερωτήσεις της.
Για λίγο όμορφος μέσα σε κείνον κει τον χρόνο,σιωπηλός και ακίνητος,χαρίζωντας ένα ελαφρό χαμόγελο στην αιωνιότητα που ξύπναγε απ`τον μεγάλο της λήθαργο για να σου κλείσει το μάτι.
Και κάπως έτσι ας με θυμάσαι για πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου