Ήθελε να ζήσει μιά ζωή κλεμμένη,
μια ζωή κάποιου άλλου.
Ήθελε να γευτεί τις γεύσεις κάποιου άλλου,μα αρκέστηκε σε κάποιες μοναχά στιγμές,σε κάπ[οιες λίγες αναμνήσεις,που τις έφτιαξε με προσοχή πολύ μα χωρίς να πετύχει τις ιδανικές συνθήκες.Και έμεναν στις κόρες των ματιών μετοικάσματα ξένα,ξένα,αλλονών και μακρινά.
Και μέχρι και η μουσική που γέμιζε τις σκηνές ήταν ξένη,παράξενη,που ακουγόταν για πρώτη φορά.
Και όλες αυτές οι ξένες γεύσεις αν και προτόγνωρες έμεναν στιφές και μεταλλικές με μόνο υποψία ευχαρίστησης.Και παρόλα αυτά συνέχιζε να ζει μιά ζωή αλλουνού,μιά ζωή κλεμμένη κατα τύχη απ`τον σωρό...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Κύριε, είσαστε πολύ ξεκάθαρος στο μύνημά σας. Αναφέρεστε σαφώς στη κομφουκιανή άρνηση της σάρκας και στο αντίκρισμα του ορατού κόσμου με την ψυχική υπόσταση του όρου "βλέπω", "αντιλαμβάνομαι",
"συναρμόζω με...".
Συγχαρητήρια για τον ύμνο σας !!!
Δημοσίευση σχολίου