Σάββατο 28 Μαρτίου 2009

LA SETE NERA (H MΑΥΡΗ ΔΙΨΑ)



πΕΦΤΑν ΤΑ φΎΛΛα σαν φθινόπωρο,
μα ήταν ήδη ο χειμώνας
μΕς τα στενά σοκάκια ξύριζε ένας άνεμος
ο ίδιος που πάγωνε και ερήμωνε πλατείες.
τΟ κρύο γλύστραγε πάνω στο πανοφώρι
και η ερημιά που πέρναγε ολόγυρα με ταχύ βήμα
άΦηνε το μάτι πεινασμένο και την ψυχή να λαχταρά τ`απρόσμενο
την κάθε τυχαία γνωριμία...
Περπατώντας αργά μες την Πόλη,την έρημη πια,ο φιλήσυχος πολίτης,
γινόταν ολοένα και πιο μόνος ολοένα και πιο άγριος,
έχωντας χαρίσει για πάντα την θαλπωρή του σπιτιού σε όλους τους υπόλοιπους
χωρίς να ζητήσει κανένα μα κανένα αντάλλαγμα....

Δεν υπάρχουν σχόλια: