Δευτέρα 11 Μαΐου 2009

Μακρυά στα ποτάμια πέφτουν τα φύλλα.


Μακρυνά...στα ποτάμια πέφτουν τα φύλλα και παρασύρονται..
Η θέληση γεννιέται απ` την απουσία,και όταν σε ήθελα εσύ δεν ήσουν..
Στο κατελάχιστον απών.
Στα αποκαίδια του καλού φουντώνει η κακία και την πυρώνει ο αέρας του θυμού που έρχετε από κει που πριν φυσούσε η αγάπη.Έτσι παρμένος απ`τον καιρό ,υπήρχα εγώ να κοιτάζω τους περαστικούς.


Τελικά τραυματισμένος ,καθώς πέρναγα τις διαβάσεις του χρόνου,με σπασμένα ανακλαστικά μετά την σύγκρουση με μιά ολόκληρη ζωή σε ψάχνω και σε βρίσκω.
Μιά δυό μέρες γιορτής(γιατί είναι ώραίο να βρίσκεις το χαμένο).
Χαρίζεις την ηρεμία και την χαρά και μετά φευγεις χωρίς θόρυβο και από πίσω σου ένα κενό σε θυμίζει.
Μα η φύση καλύπτει το κενό...
Εκεί που έπεσε ένα φύλλο.......



2 σχόλια:

Σταλαγματιά είπε...

Η ζωή μας ένας αέναος αγώνας, για πράγματα που αγαπάμε για ανθρώπους που ζητάμε.
Ακόμη και στιγμές μέσα στον χρόνο που τρέχει.
Το αποτέλεσμα ποιο;
Αλλάζουμε, μέσα από όλα αυτά αλλάζουμε...

Καλό μεσημέρι

HELIASTER είπε...

Όλα αυτά πρέπει να σφυρηλατούν το σταθερό μας κέντρο και πυρήνα.Και σαν την θαλάσσα να παραμείνουμε ρευστοί με συμπαγές κέντρο.Γιατί όλα αλλάζουν αλλά παραμένουν ίδια σε μιά ανώτερη κλίμακα.
Αυτό που λείπει πάντα είναι μέσα μας στο πιό εμφανές σημείο και γι`αυτό δύσκολο να το αντιληφθούμε.Η νοσταλγία για αυτό που δεν έχουμε ξυπνάει δυστυχώς απ`την ματαιοδοξία μας και το εγώ μας που θεωρούμε ότι του αξίζει το καλύτερο,ασχέτως αν εμείς είμαστε έτοιμοι για να το δούμε και να μην το αφήσουμε να μας προσπεράσει η αν είμαστε έτοιμοι για να μας αξίζει.Και η απάντηση έρχεται όταν κάνουμε ότι μπορούμε για να το έχουμε χωρίς να διατηρούμε καμμιά ελπίδα ότι θα τα καταφέρουμε,γιατί μόνο έτσι ανοίγουν τα πεπρωμένα μπροστά μας και υποκλίνωνται...
Όμορφο βράδυ κάθε μέρα.