Εκείνο που δεν έβγαζε ποτέ κοντά απ`την καρδιά του,ήταν ένα πακέτο με τσιγάρα, στην τσέπη του πουκάμισου του,και τον βασιλιά των δηναρίων.
Τον βασιλιά που βρήκε σε μια γωνιά ενός κατασχεμένου μπαρ που έμενε κλειστό και σκοτεινό για κάμποσα, τότε ,χρόνια.
Το θεώρησε καλό σημάδι το ότι του έπεσε ,σαν μες τα χέρια του,όταν κούνησε κατά λάθος ένα παλιό μπουκάλι.
Από τότε φρόντιζε να τον κρύβει καλά μέσα σε κάθε πακέτο που άρχιζε,και κάπως έτσι γίνανε και οι τρεις τους αχώριστοι.
Όταν κοίταζε εκείνον εκεί τον χάρτινο βασιλιά,τον γέμιζε ένα δέος,καθώς πάντα ατάραχος βασίλευε μόνος πάνω στο ίδιο μικρό χάρτινο βασίλειο,και μόνο τα σύννεφα καπνού που κρύβονταν μέσα σε κείνο το πακέτο τον κάλυπταν απ`το να μην τον δούνε και οι άλλοι.
Ένοιωθε σαν τύχη καλή και με περίσσιο βάρος την παρέα του,που όσο και αν πέρναγε ο καιρός δεν έλεγε να κόψει.
Ωσάν μια μέρα ,έπιασε κάτι σαν παραπονεμένο βλέμμα,και κατάλαβε...
Τον άφησε όρθιο πάνω σε μια πλαγιά να βασιλεύει ασήμαντα,το ηλιοβασίλεμα ,την δύση,την αυγή του ήλιου πάνω στην θάλασσα και
έφυγε δίχως κουβέντα.Έμεινε μόνος του και αυτός να βασιλεύει τους περιπάτους του,παρέα με το πακέτο που έκλαιγε για κάμποσο καιρό τον βασιλιά,
που θά`σβηνε σιγά σιγά,
με την βροχή τον ήλιο και τον χρόνο....
1 σχόλιο:
Τα λεγα εγώ :"Το τσιγάρο είναι ο καλύτερος φίλος του περιπτερά."
Δημοσίευση σχολίου