La fuga e ammessa.(Η φυγή επιτρέπετε) no2

Σκεφτόμουν την φυγή μα δεν υπήρχε αφετηρία και έτσι ηρέμησα.
Ανάσανα και κάθε ανάσα ήταν αφετηρία και κάθε εκπνοή δρόμος.
Για μια στιγμή μόνο, σταμάτησα τον χρόνο και κρατήθηκα ακριβώς ανάμεσά του.
Γαντζώθηκα ανάμεσα στα τικ και στα τακ και προσπάθησα να μείνω εκεί για πάντα γεμίζοντας αυτήν την χρονική ανακολουθία σαν σιλικόνη.
Νequaquam vacui?
Δάγκωσα τα χείλη μου μέχρι που μάτωσαν και έμεινα ακίνητος στον ίδιο ρυθμό.
Τα δευτερόλεπτα που πριν ,σαν το μαρτύριο της σταγόνας έπεφταν,έγιναν μια λίμνη,και άρχισα να κολυμπώ απλόχερα.
Ξαφνικά μούδιασε το φως και έγινε κίτρινο.
Βρέθηκα στο τραπέζι πεσμένος δίπλα απ`το πιάτο.
Τους καθυσύχασα όλους.
Δεν είναι τίποτα....
Απλώς επαναλαμβάνω ...
Γέμισα μια χρονική ανακολουθία με κενό...