Ήταν πετροκέρασο άγουρο,
μεσ`ένα ανονείρευτο όνειρο
απέραντης ερήμου.
Μια έρημος που φτιάχτηκε απ`τα χέρια μου με σκαρπέλο,αίμα και άμμο.
Και ήταν όαση πείσμα και πειρασμός η ύπαρξή του,
με κόκκινο θολό αχνό στοιχειό ίχνος φεγγάρι.
Ήταν για όλους οφθαλμαπάτη και πονηρό μετείκασμα,που μόνο του παρέμενε για πάντα.
Και ο ήλιος έβαζε τα πιο δυνατά του δόρατα και ακτίνες να το σβήσει.
Μ`αυτό έμενε ποτισμένο από κλαυθμούς και θρήνους ,νοτισμένο απ`το αίμα πεπτωκότων αγγέλων παίρνοντας δύναμη απ`τον χαμό και την σκουριά,
και ήταν για πάντα Ηλίου Όνειδος.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Όμορφοι στίχοι και γεμάτοι εικόνες!!
Μέρα καλή!
και ήταν έρωτας και χαρά του φεγγαριού...
δεν αγαπιούνται απ' τους ήλιους οι έρωτες, φίλε μου, ανθίζουν και αντλούν υγρασία απ' τα σκοτάδια.
Πολύ παλιό,τ`ανακάλυψα σ`ένα ντοσιέ μόνο του και δεν το θυμόμουν καν..
Ευχαριστώ και σας στέλνω ένα μεγάλο κύμα θετικής ενέργείας.
Δημοσίευση σχολίου