Δευτέρα 18 Μαΐου 2009

Tα rotweiler των ονείρων σου,αλυχτούν στην αυλή μου.





Τα μάζεψα και έφυγα,δεν γινόταν τίποτα σε κείνο το τούνελ του χρόνου που βρέθηκα.
'Ήταν όλοι εκεί και με περίμεναν να γίνω ο μπόγιας.
Να τα περιμαζεύω με στοργή και να φροντίσω να μην τους λείψει τίποτα.
Να τα περιποιηθώ με την μέγιστη φροντίδα,αλλά αυτά δεν καθόντουσαν ήσυχα,ότι και αν έκανα εξακολουθούσαν να μου γαβγίζουν και να προσπαθούν να γευτούν την σάρκα μου.
Έτσι λοιπόν,απλώς έφυγα.
Ήσυχα,απλά....
Αλλά 'οπως οι εκπλήξεις δεν τελειώνουν ποτέ και εμφανίζονται απροσδόκητα,έτσι και αυτά μου την είχαν στήσει. Ήταν παντού,και εμφανίζονταν από το πουθενά.
Αν και ξεκίνησα την παλιά μου ρουτίνα εξακολουθούσαν να με περιμένουν και να μου θυμίζουν όλα αυτά που ήταν καιρός να ξεχάσω.
Κάποιες φορές τα έβρισκα μέσα στην ντουλάπα μου και τα τσάκωνα προτού αντιδράσουν,



άλλες φορές καθώς πήγαινα στην δουλειά με τ`αυτοκίνητο μου....ΝΑ ΤΑ .......να επιμένουν και να πολλαπλασιάζονται συνεχώς απειλητικά για την ίδια την λογική μου και χωρίς να μπορώ να καταλάβω γιατί επέμεναν..





Μετά από αρκετό καιρό τα είχα συνηθίσει,το χειρότερο δε ήταν ότι πλέον είχαμε αναπτύξει και έναν ουσιαστικό κώδικα επικοινωνίας ,όχι μόνο δεν δάγκωναν αλλά τα καταλάβαινα,τα αισθανόμουν και μάλιστα σταμάτησαν να αλυχτούν κάθε βράδυ στην αυλή μου.
Βέβαια αισθανόμουν ότι κάτι και σε εμένα είχε αλλάξει,αργά ανεπαίσθητα αλλά που γινόταν πιο έντονο όταν συναναστρεφόμουν με τους παλιούς μου γνώριμους οι οποίοι είχαν από καιρό αρχίσει να με αποφεύγουν.
Να συμπεριφέρονται σαν να μην υπήρχα..
Το χειρότερο ήταν όταν άρχισαν να με χαϊδεύουν με στοργή αλλά χωρίς την οικειότητα που είχαμε παλιά.
Απόμακρα..
Είχα πλέον παρατήσει την δουλειά μου από καιρό,δεν θα δούλευα άλλωστε για ένα κομμάτι κόκκαλο.
Έτσι μόνος,στοιχειωμένος απ`τα όνειρα και τις προσδοκίες σου τα παράτησα όλα και αποφάσισα να ξαναρχίσω το γράψιμο μέχρι να πάψουν να αλυχτούν τα rotweiler στην αυλή μου.


Μόνο όταν κοιτάχθηκα στον καθρέπτη, καθώς έγραφα ,κατάλαβα....













Τότε σκέφτηκα και έγραψα το επόμενο ποίημα μπας και καταφέρω να επιστρέψω στα προηγούμενα.Γιατί εντέλει αυτοί οι χωρισμοί είναι τραυματικοί 'οσο και αν τους αγνοούμε...
Σαν ψυχοκάθαρση και για να σκουπίσω τα απομεινάρια ,ενδοσκοπικά ανάλυσα την κατάσταση και έγραψα το ακόλουθο κείμενο μονοκονδυλιά...

"Τις μέρες που πέθαινα απαλά στο πλάι σου"
"Τι καιρός μας χώριζε στον ίδιο χώρο...
Εσύ ήσουν απτή,μεστή,πρακτική,της σχολής του 1+1=2
Εγώ απ`την άλλη,είχα αμφιβολίες για τα πάντα.
Έσυ ήθελες να ζήσεις,άλλά εγώ πιστεύω ότι για να ζήσεις πρέπει πρώτα να πεθάνεις και τα ψιλοκατάφερνα γιατί είχα ήδη ξεχειλώσει την ζωή απ`όλες τις πλευρές της για να σπάσω τα καλούπια.
Εσύ μ`αγάπαγες όπως σε βόλευε,εγώ δεν μ`αγάπαγα και τόσο γιατί ήθελα προκαταβολικά να ξεχρεώσω όλα τα τιμήματα και να ξεμπερδεύω.
Και έτσι βρεθήκαμε μαζί,πάνω που θα πέθαινα για πάντα, και ζήσαμε μαζί ,εσύ να προσπαθείς να ζήσεις και εγώ να πεθάνω.Και με βοήθησες οφείλω να ομολογήσω ρουφώντας μου κάθε σταγόνα ενέργειας,με βοήθαγες με τις εμμονές σου και την ανάγκη σου να της οικιοποιηθώ,με βοήθησες με το να σπάσω ότι κομματάκια εγωισμού μου είχαν μείνει στο μεγαλύτερο πρόγκρομ της ψυχής μου.
Με βοήθαγες αρκετά αφήνωντας με να πεθαίνω κάθε βράδυ απαλά στο πλάι σου.."

Μετά που τελείωσα την συγγραφή και αφού θαύμασα το γέμισμα των χαρακτήρων στην οθόνη ξανακοιτάχτηκα στον καθρέπτη...


Ουφ....Δεν ήταν ότι καλύτερο αλλά τέλος πάντων....

12 σχόλια:

*little painter..* είπε...

''Με βοήθαγες αρκετά αφήνωντας με να πεθαίνω κάθε βράδυ απαλά στο πλάι σου..'' ΝΟΜΙΖΩ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΡΑΣΗ ΘΑ ΤΗΝ ΚΛΕΨΩ..ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΤΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΝΑ ΠΩ ΑΛΛΑ ΕΠΕΙΔΗ ΖΗΛΕΥΩ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΓΡΑΨΑ ΠΡΩΤΗ...:P

Σταλαγματιά είπε...

Όσα ζήσαμε θα τα κουβαλάμε πάντα μέσα μας.
Και τα καλά μα και τα δύσκολα.
Εκείνα που πέρασαν βιαστικά και χάθηκαν αλλά και όσα έβγαλαν ρίζες και άπλωσαν την «ψυχή» τους γύρω μας.
Εκπαίδευσε τα , μάθε τα εσύ πότε να έρχονται και πότε να φεύγουν.
Πότε να φωνάζουν και πότε να σιωπούν.

Όχι δεν ωφελεί να περιμένεις να πεθάνεις,
Αξίζει να κρατηθείς από εκείνη που παλεύει να σε κρατήσει στην αγάπη της.
Δίπλα της μέσα της γύρω της.
Άπλωσε τα χέρια και κλείσε τα σε μια αγκαλιά,
Με όσα εσύ θέλεις και αγαπάς κι εμείς θα είμαστε εδώ,
Νύχτα και μέρα
Να αφουγκραζόμαστε τις ανάσες σου…..

Ανώνυμος είπε...

Ουφφ! Ησύχασα με την τελευταία φωτογραφία. Είχα σχεδόν πιστέψει οτι μετά από τόση συναναστροφή με τα rotweiler κοιτώντας τον εαυτό σας στον καθρέφτη βλέπατε άλλο ένα!
Δεν θέλουμε και πολύ να γίνουμε killers.

Καλησπέρα

anepidoti είπε...

την ίδια αγωνία με την πανδώρα πέρασα..
γλύτωσες...ευτυχώς!
καλό βράδυ!

Ανώνυμος είπε...

Την επόμενη φορά προσπάθησε να βρεις άλλα πρότυπα. Π.χ. το μπαρμπούνι. Εκεί που όλοι θα σε τσιγκλάνε να τους πεις πως καταφέρνεις να μένεις τόσο κόκκινος, εσύ θα απαντάς με μια Βουδιστική σιωπή που θα σπάει νεύρα.΄..
κι επίσης τα χρυσόψαρα δε γαβγίζουν νυχτιάτικα (εκτός νομίζω από τις διασταυρώσεις με σκυλόψαρα. Φαντάζομαι να μην κάνεις τέτοιες ανωμαλίες).

HELIASTER είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
HELIASTER είπε...

Προς "Little painter"Το παραπάνω σχόλιο που διαγράφηκε είναι δικό μου στην προσπάθεια να σου απαντήσω.
Έτσι σου απαντώ να κλέψεις όσες φράσεις θες αλλά ποτέ να μην τις υιοθετήσεις ιδίως τέτοιων εκφάνσεων.Στην ζωή θα προτιμάς ότι σου αφήνει το περιθώριο να αναδεικνείης την ζωή σου στο πλάι του και να την κάνεις τέχνη.Ευχαριστώ και όλα τα σχόλια σου είναι καλοδεχούμενα.

HELIASTER είπε...

Αγαπητή Αναστασία σ`ευχαριστώ πολύ αλλά σαν άλλος Ρεμπώ παίρνω την πεμπτουσία των δηλητηρίων και όχι τα δηλητήρία, γιατί αυτός που συστηματικά ασκείται στην κατάποση των δηλήτηρίων στο τέλος την πατά σαν ένας άλλος Μηθριδάτης και παγιδεύεται στην ίδια του την δηλητηριασμένη ύπαρξη 'οπως κριτικά φαίνεται στην μετατροπή του πρωταγωνιστή σε rotweiler.Βέβαια επειδή πιστεύω ότι η αρετή δεν είναι διδακτή αλλά μία βιωματική εμπειρία και επίσης ότι "Παν μέτρον άχρηστον"διαυτό υπόκειμαι σε πλείστες δοκιμασίες οικιοθελώς και αυτοβούλως από μικρή ηλικία γιατί αυτός είναι ο ατομικός δρόμος μου για την γνώση και όντως δεν με ενδιαφέρει ούτε το τίμημα αλλά αντιθέτως επειδή το τίμημα είναι για όλους το ίδιο αρθοιστικά προθυμοποιούμε να το πληρώσω με ευχαρίστηση όλο απ`την αρχή και μετρητοίς χωρίς μεμψιμοιρίες και αυτολύπηση(το χειρότερο είδος εγωισμου)Δεν πάσχω από καμμιά μορφή θανατολαγνείας επίσης και δεν μ`αρέσει να κρατιέμαι αλλά να συμπορεύωμαι που είναι και το δέον στην δεκαετία που διανοίω.Πολλά κομμάτια που γράφω είναι ενδοσκοπικά αλλά όχι αποκλειστικά βιωματικά.Θα μου επιτρέψεις να πώ ότι είσαι ένα πάρα πολύ ευαίσθητο άτομο και καλό και αισθάνομαι όλη αυτή την θετική ενέργεια που έχεις και σου εύχομαι ότι καλύτερο γιατί σου αξίζει...(και γι`αυτό την ανταποδίδω,όσο μπορώ)

HELIASTER είπε...

Αγαπητή PANDORA όντως ο πρωταγωνιστής έχει μετατραπεί σε ένα rotweiler προσωρινά γιατί οι προσδοκίες και τα όνειρα των άλλων όταν προβάλλοντε έντονα συνεχώς και ενοχοποιητικά μας κάνουν ασυνείδητους κοινωνούς τους και μας αφήνουν κουσούρια γιαυτό επανέρχετε αφού με την μαγεία της ποίησης καταφέρει να ενδοσκοπίσει και να εξωτερικεύσει την όλη κατάσταση.
Πάντως για killer δεν θα μπορούσα με τίποτα να σας φανταστώ, το πολύ πολύ θα σας είχα ικανή να αφήσετε ένα ωραίο κουτάκι με ακριβή συσκευασία('οχι με rotweiler μέσα)με έναν μικρούλι ωρολογιακό μηχανισμό.Το οποίο οι ανόητοι θνητοί προκαλώντας σας θα το ανοίγανε.
Με απόλυτο σεβασμό και ταπεινοφροσύνη σας ανταποδίδω τους χαιρετισμούς και σας καληνυχτίζω.
Τα σχόλια σας είναι πάντα καλοδεχούμενα και χορταστικά.

HELIASTER είπε...

Αγαπητή Anepidoti σιγά που γλύτωσα,κανείς μας δεν γλύτωσε ακόμη...Τα rotweiler είμαι σίγουρος ότι καραδοκούν ακόμα,απλώς αποφάσισα ότι δεν θα κάνω εγώ τον μπόγια των σκυλιών των άλλων...σιγά.Άσε που οι σκυλοτροφές είναι ακριβές..
Χαιρετισμούς και βράδυα καλά και ονειρεμένα..

HELIASTER είπε...

Όπως πάντα όταν τελειώνει το πάρτυ ,νά,σου και ο Kyanion...Λοιπόν καταρχάς το μπαρμπούνι και το χρυσόψαρο δεν θα μπορούσαν να καταδείξουν την ενόχληση που νιώθει ο πρωταγωνιστής από τις πειθαναγκαστικές προβολές των άλλων και τις προσδοκίες τους επί της κεφαλής του.Σε περίπτωση που τον ενοχλούσαν δε,θα μπορούσε να κάνει μιά υπέροχη μπουγιαμπέσσα με συνταγή Μαμαλάκη και να δρέψει το τερπνόν μετά του ωφελίμου.Επίσης οι ποικιλίες "mullus Surmulletus"(μπαρμπούνια),"carassius auratus gibelio"(χρυσόψαρο) και η οικογένεια "Elasmobranchii" ιδίως ο "cetorhinus maximus"(σκυλόψαρο) δεν δύνανται να αναπαραχθώσι μεταξύ τους με ηανδείποτε φαντασιωσθέντα ανωμαλία πλην της επικόλλησης του DNA ενός εις το κούτελο του άλλου πράγμα που ακόμα προσπαθούν να ονειρευτούν οι επιστήμονες του σήμερα.Πάντως οφείλω να ομολογήσω ότι μου έδωσες μια ωραία ιδέα για ένα μυθιστόρημα που πρωταγωνιστής θα είναι ένας ψυλλος στον κόρφο του Βούδα που θα προκαλεί τον Βούδα να χάσει την βουδιστική του ηρεμία μέχρι που διαλογιζόμενος και υπό συνεχή ενόχληση θα κατανοήσει ότι ο αληθινός Βούδας είναι ο ψύλλος που τον ανέχετε να μετακινείται συνεχώς σε διαφορετικές συνθήκες και παραμένει ατάραχος όσο και αν ξύνετε αυτός,έτσι στο τέλος θα αυτοπραγματωθούν μαζί και θα περάσουν στην Νιρβάνα.Ο τίτλος δε θα είναι "Ούτε ψύλλος σον κόρφο σου"
Ευχαριστώ για τα ωραία σχόλια σου αν και παλαιότερα ήσουν πιό ακριβής όσον αφορά την έρευνα των επιστημονικών δεδομένων..

επί λέξει είπε...

'Αλλοθι ο καθρέφτης. Γύρισέ του την πλάτη. Εντάξει, εντάξει. Κάποιες φορές.

Καλώς σε βρίσκω.